เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
อูซอบ #fictoberSojulxq.
Day XV - Fish tank ( Woojin x Hyungseob )
  • ( ถ้าใครอยากอ่านที่เด็กดี :  )


              “อูจิน ไปเล่นบอลด้วยกั—”

     

              “ไม่ๆ วันนี้มีธุระอ่ะ”

              “ไปก่อนนะ”

     

              เจ้าของชื่อเอ่ยปฏิเสธเพื่อนร่วมห้องคนสนิทอย่างพัคจีฮุนไป พลางกวาดของทุกอย่างบนโต๊ะเข้ากระเป๋าด้วยความเร่งรีบ

     

              จริงๆอูจินจะไม่ต้องรีบเลยถ้าอาจารย์ปล่อยตรงเวลาแต่นี่มันเลทมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว คนที่มีนัดตู้ปลาอย่างเขาเลยต้องสับขาเต็มที่เพื่อไปให้ทันก่อนที่จะไม่เหลือที่แถวหน้าให้เขาได้จับจอง

              “หู้ววว”

     

              และเป็นโชคดีของอูจินที่รถเมย์มาถึงตอนเขาวิ่งถึงป้ายพอดีเมื่อได้ที่นั่งลนรถเรียบร้อยแล้วเขาก็พรูลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอกก่อนจะหยิบหูฟังออกมาฟังเพลง

              “จะกี่ครั้งก็ตื่นเต้นทุกที”

              “รอผมก่อนนะพี่ฮยองซอบ”

     

              .

              .

              .

              .

     

              ใช้เวลาไม่นานเขาก็มาถึงเอ็มควอเทียร์ บริเวณหน้าห้องกระจกหรือที่เขาเรียกติดปากว่าตู้ปลามีคนมานั่งรออยู่แล้วจำนวนหนึ่ง อูจินเดินไปฝากของกับสต๊าฟก่อนจะเดินหาที่ว่างแถวหน้าที่ยังพอเหลืออยู่ เขาควานกระเป๋าหากล้องที่พกมาวันนี้โดยเฉพาะออกมาคล้องคอแล้วนั่งเล่นมือถือรอเวลา

     

              ถ้าวันนี้พี่ฮยองซอบมองกล้องเขาบ้างก็คงจะดี


              ก่อนเวลาไลฟ์สดประมาณ 15 นาทีเมมเบอร์แต่ละคนค่อยๆทยอยกันเข้ามาและคอยโบกมือเล่นกับแฟนคลับจากในตู้กระจกให้เวลาแฟนคลับได้ถ่ายรูป ส่วนตัวอูจินนั้นทำเพียงอมยิ้มมองเมมเบอร์แต่ละคนเล่นกันไม่ได้ยกกล้องขึ้นมาถ่ายแต่อย่างใดเพราะคนที่เขารอยังไม่มาเสียที

     

              “ขอโทษที่มาช้านะครับ”

     

              อูจินได้ยินเสียงคุ้นเคยที่กล่าวขอโทษทั้งสต๊าฟและแฟนคลับดังออกมาจากทางประตูตู้กระจก เขาเผยรอยยิ้มกว้างพร้อมยกเอากล้องขึ้นมาประจำที่ทันที

     

              เมมเบอร์ที่มาในวันนี้มีทั้งหมด 6 คนคือ พี่จีซอง พี่ซองอู พี่ยองมิน พี่เซอุน พี่ฮยองซอบ และจัสติน ส่วนหัวข้อการไลฟ์คือรุ่นพี่รุ่นน้องเข้ามหาลัยเมมเบอร์แต่ละคนจึงผลัดเล่าประสบการณ์ในมหาลัยของตนเองให้ฟังไล่มาเรื่อยๆจนถึงขวัญใจของอูจินอย่างฮยองซอบ

     

              “ก็สนุกดีครับ”

              “ผ่านมาเทอมหนึ่งแล้วก็ค่อยๆปรับตัวได้”

              “เพื่อนใหม่ก็มีเยอะแยะเลย”

     

              “ฮยองซอบเป็นรุ่นน้องคณะผมด้วยล่ะครับ”เซอุนเอ่ยออกมา

     

              “ฮะๆ ใช่แล้วครับ”

              “เวลามีปัญหาเรื่องการเรียนงี้ ผมก็ไปถามจากพี่เซอุนเอา”

     

              รอยยิ้มสดใสของฮยองซอบที่ประดับอยู่บนใบหน้าตลอดเวลาทำให้อูจินใจเต้นแรง เขาเขินทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มของฮยองซอบไม่ว่าจะเห็นผ่านรูปถ่ายธรรมดาหรือเห็นผ่านเลนส์กล้องที่อยู่ในมืออย่างตอนนี้

     

              จังหวะที่เปลี่ยนไปให้จัสตินพูดบ้างนั้นฮยองซอบได้หันมาสบตาเข้ากับกล้องของอูจินพอดี เขาตกใจแต่ก็ไม่ลืมที่จะกดชัตเตอร์รัวๆเพื่อไม่ให้พลาดช็อตสำคัญ

     

              แม่ครับอูจินอยากจะกรี้ด

              พี่ฮยองซอบมองกล้องผมด้วยอ่ะแม่!!

              .

              .

              .

              .

              เมื่อการไลฟ์จบลงก็ถึงเวลาถ่ายรูปก่อนกลับสต๊าฟเดินเข้าไปให้ของที่แฟนคลับฝากมากับเมมเบอร์ ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีตุ๊กตาจูดี้ตัวละครจากอนิเมชั่นเรื่อง Zootopia ที่อูจินฝากไปให้ฮยองซอบด้วย

     

              ทันทีที่ฮยองซอบได้รับตุ๊กตามาไว้ในอ้อมกอดเขาก็เผยรอยยิ้มกว้างออกมาทันที

     

              “ยิ้มกว้างเชียวนะพี่ซอบ” จัสตินเอ่ยแซว

     

              “ก็นะ”

              “นายก็รู้ว่าพี่ชอบจูดี้ขนาดไหน ฮ่าๆๆ”

     

              “โอ๊ะ!? มีกระดาษเหน็บไว้ด้วยอ่ะ”

     

              “หือ??”

     

              ฮยองซอบยกเจ้าจูดี้ขึ้นมาดูก่อนจะพบกระดาษแผ่นเล็กๆเหน็บไว้ตรงเข็มขัดของมัน

     

              ‘หวังว่าจะชอบนะครับพี่ฮยองซอบ :-) — เขี้ยว’

     

              เขี้ยวเหรอ?

     

              ฮยองซอบเงยหน้าขึ้นมาหลังจากอ่านข้อความจบก็พบเด็กผู้ชายในชุดนักเรียนมัธยมปลายคนหนึ่งกำลังก้มเช็ดรูปในกล้องของตนเองอยู่ แต่ที่สะดุดใจเขาก็คือเขี้ยวซี่เล็กๆที่โผล่ออกมาอย่างชัดเจนจากรอยยิ้มเด็กคนนั้น

     

              จะเป็นของน้องคนนั้นรึเปล่านะ?

              อูจินเงยหน้าขึ้นมามองในตู้ปลาอีกครั้งหลังจากตรวจเช็คภาพเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนที่สายตาของเขาจะสบเข้ากับดวงตากลมโตของคนที่กำลังกอดตุ๊กตาจูดี้ไว้แนบอกเข้าพอดี

     

              “ขอบคุณนะครับ”

              “น้องเขี้ยว”

     

              นั่นคือประโยคที่เขาอ่านได้จากปากของฮยองซอบก่อนที่เจ้าตัวและเมมเบอร์คนอื่นๆจะเดินออกจากตู้กระจกไป

     

              เอ่อ... ใครก็ได้ตบหน้าผมแรงๆทีครับ

              เมื่อกี๊พี่ฮยองซอบเรียกผมว่าน้องเขี้ยวจริงๆใช่มั๊ย?
              ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย ฮือออ T_____T///



                           — — — — — — — — —
              

              วี้ดดดดด เป็นตอนที่แต่งยากมากๆตอนหนึ่งเลยล่ะค่ะ ;___; เพราะเราไม่ใช่โอตะโดยตรงต้องไปสอบถามมาจากเพื่อนอีกที เรื่องนี้เราต้องขอบคุณเจ้าจาร์จี่มากๆเลยน้าาา วันหลังมีอะไรให้ช่วยบอกเลาได้เลย ยักเจ้านะ ♡

              ยังไงเราก็ยังอยากอ่านคอมเมนต์อยู่นะคะ ถ้าโอตะตัวจริงมาอ่านแล้วแปลกๆก็บอกกันได้ค่ะ เราใจดีฉีดยาแล่วว(?) 5555555555


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Tuktik Pintip (@fb2018833471696)
น่ารักง่า ฮื้ออออออออ เขินนนนนน