ตอนแรกก็คิดว่าคงไม่ตื่นเต้นหรอก เพื่อนๆมักจะบอกว่าอูจินน่ะแอบชอบเขา แต่พอมารู้จากเจ้าตัวเองจริงๆแล้วก็อดหน้าร้อนไม่ได้อยู่ดี

          เพราะฮยองซอบชอบอูจินเหมือนกันไง ._.

          ‘อ่านแล้วไม่ตอบแบบนี้ รู้สึกไม่ดีใช่ไหม..’
          ‘เราขอโทษนะ’
          ‘ถือซะว่าไม่เคยเห็นประโยคนั้นก็แล้วกัน’

          เปล่านะอูจิน เราแค่มือแข็งพิมพ์ไม่ออกเฉยๆ ฮืออ ;___;

          ‘งั้นเราไม่กวนฮยองซอบแล้วนะ’
          ‘ฝันดีครับ’

          เดี๊ยววว อูจินอย่าเพิ่งไป๊

          ‘เดีายวสิอูจินยยน อย่สเพิ่ฃๆปๆๆๆ’

          ฮยองซอบเพิ่งรู้ตัวว่านอกจากมือแข็งแล้วมือของเขายังสั่นจนพิมพ์ไม่รู้เรื่องอีกด้วย ทั้งๆที่แป้นแมคบุ๊คมันใหญ่กว่าแป้นมือถือล้านเท่าได้...

          ‘???’

          ฮยองซอบสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่เพื่อรวบรวมสติ ปลายนิ้วสวยวางลงบนแป้นอีกครั้ง

          ‘อูจินอย่าเพิ่งไป’
          ‘คือว่าเร—’

          ฟึ่บบบ

          “.....”

          จู่ๆหน้าจอที่ปรากฏหน้าต่างแชทกลับกลายเป็นสีดำสนิท เขาได้แต่อ้าปากค้างก่อนจะวิ่งหาสายชาร์ตแบตไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เจอเสียที

          ทำไงดีๆๆ ถ้าช้ากว่านี้อูจินต้องหนีไปนอนแน่ๆเลย

          ฮยองซอบได้แต่ยืนหันรีหันขวางด้วยความตระหนก ก่อนสายตาจะเหลือบไปเห็นมือถือที่ถูกชาร์ตไว้อยู่มุมห้อง

          .
          .
          .
          .

          “คือว่าเรา... เราก็ชอบอูจินเหมือนกัน”

          ทันทีที่อีกฝ่ายรับสายฮยองซอบก็รีบพูดออกไปเสียงเบาก่อนจะกดตัดสายทันที

          ถ้าเขาหาสายชาร์ตเจอก็คงไม่ต้องโทรไปบอกอูจินแบบนี้หรอก...

          รู้มั๊ยว่ามันเขินแค่ไหนน่ะ ฮือออ /เอาหมอนฟาดแมคบุ๊ครัวๆ

          ช่วยด้วยครับ ฮยองซอบกำลังจะระเบิดตัวเองตายแล้ววว ;____;