DAY 9 : แฟนเก่า

Paring :Ong Seongwu x Park Jihoon

 *ต่อจาก Day5 หนังสือพิมพ์

ซองอู = องศา

จีฮุน = จอมทัพ

                หากถามถึงสิ่งที่น่ารำคาญใจที่สุดในชีวิตของจอมทัพ เขาจะไม่เสียเวลาคิดให้นานเลย เพราะสิ่งที่น่ารำคาญที่สุดสำหรับจอมทัพก็คือ

                มนุษย์แฟนเก่า

                ถ้าการเลิกราคือการยุติความสัมพันธ์และไม่ได้พบเจอกันอีก อาจจะมีบางช่วงเวลาที่คิดถึงกันบ้าง แต่นั่นมันก็ดีกว่าที่จะต้องมาเจอหน้ากันอยู่แบบนี้ จอมทัพไม่ชอบเลยจริงๆ เลิกก็คือเลิกกันสิ ทำไมพี่องศาเข้าใจอะไรยากแบบนี้นะ

                “จับคู่สีเสื้อกับกางเกงผิดอีกแล้วนะจอม”  พี่องศารู้ดีว่าจอมทัพมีปัญหากับการเลือกสีเสื้อกับกางเกงให้เข้ากัน ตอนที่คบกันก็พี่องศาอีกนั่นแหละที่คอยเลือกให้

                “เรียนศิลปะได้ยังไงวะจอม เลือกผิดตลอดเลย”

                “ก็แค่เสื้อกับกางเกง จะอะไรนักหนาวะพี่”  นั่นสิ จะอะไรนักหนาจะยุ่งกับเขาทำไมนักหนา บ่นไปก็เท่านั้น เพราะที่จอมทัพบ่นๆอยู่นั้นพี่องศาก็เอาแต่ยิ้ม

                ยิ้มอยู่ได้ตอนคบกันไม่เห็นจะยิ้มบ่อยขนาดนี้เลย

                คุณเชื่อในเรื่องความบังเอิญกันไหม?

                ถ้าเป็นเมื่อก่อนจอมทัพก็พอจะเชื่ออยู่หรอก แต่ตอนนี้ ให้ตายยังไงเขาก็ไม่เชื่อเด็ดขาด โดยเฉพาะความบังเอิญที่มาจากพี่องศา

                “อ้าวจอม บังเอิญจังเลยอ่ะ” ทำไมพี่องศาจะไม่รู้ ทุกวันเสาร์จอมทัพจะเข้าไปดูแผ่นเสียงที่ร้านขายแผ่นเสียงแห่งหนึ่งแถวท่าพระจันทร์ มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญอะไรทั้งนั้น ตอนที่คบกันพี่องศาก็มากับเขาทุกครั้ง ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่ปล่อยให้เขามาคนเดียว อย่างเช่นในตอนนี้ ถึงต้นทางเขาจะมาคนเดียว แต่ปลายทางเขาก็ได้เจอพี่องศาที่ร้านอยู่ดี

                “เอาไป” พี่องศายัดถุงใส่แผ่นเสียงให้กับจอม

                “ให้ผมทำไม?”

                “ก็เห็นบ่นว่าอยากได้”

                “มันแพงนะ”

                “ก็ตอนนี้พี่ทำงานแล้ว พี่ซื้อให้ได้”

                พี่องศาก็คือพี่องศา เป็นพี่องศาคนเดิม ที่เคยบอกอะไรกับจอมทัพเอาไว้ ก็ไม่เคยจะทำไม่ได้เลยสักครั้ง จอมทัพเคยงอแงว่าอยากได้แผ่นเสียงวงนี้มาก ในตอนนั้นพี่องศาไม่อยากให้ซื้อเพราะมันแพงจนเกินไป ถึงเขาจะอ้างว่าจะออกเงินเอง แต่พี่องศาก็บอกเสมอว่าเงินของเขาก็คือเงินของพ่อแม่เอาไว้ให้พี่องศาเรียนจบแล้วทำงานก่อนจะซื้อให้ ก็แปลกดีที่ตอนนั้นจอมทัพยอมได้ง่ายๆ เพราะมันเหมือนเป็นการบอกว่าเราสองคนจะคบกันไปอีกนานๆ

                “เราเลิกกันแล้วนะพี่องศา ไม่ต้องให้ก็ได้” เขาไม่กล้ารับของจากพี่องศาหรอก ก็เราเลิกกันแล้ว

                “เลิกกันแล้วก็ให้ได้”

                “…”

                “ถึงจะเลิกกันแล้วแต่พี่ดูแลจอมเหมือนแต่ก่อนไม่ได้เหรอ”

                “พี่ไม่คิดจะไปหาแฟนใหม่บ้างเลยหรือไง” จอมทัพถามออกไปจากความรู้สึกจริงๆ การที่พี่องศามาคอยตามเขาอยู่แบบนี้ มันเหมือนเป็นการปิดโอกาสกับตัวเองเลย เขาอยากให้พี่องศาไปเจอคนที่ดีกว่า เขาไม่อยากเห็นแก่ตัว

                “ยังไม่อยากมี”

                “แต่--”

                “พี่ยังรักแฟนเก่าอยู่ว่ะ”

                ใจเต้นแรงแล้วจอมทัพ

                “แฟนเก่าคนที่บอกเลิกพี่นั่นแหละ”

                อืม จอมทัพเองที่บอกเลิกพี่องศา ด้วยเหตุผลโง่ๆของตัวเอง เขาคิดว่าตัวเองไม่รู้สึกอะไร เฉยๆกับพี่องศาแล้ว อาจจะเพราะว่าเราสองคนคบกันนานเกินไป อยู่ใกล้กันเกินไปหรือเปล่า ความรักของเราเลยไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ก้อนเนื้อข้างซ้ายนั้นสั่นได้อีก เขาเลยตัดสินใจบอกเลิกพี่องศา

                “โกรธผมเหรอ”

                “ไม่โกรธหรอกจอม ที่จอมบอกพี่ว่ารู้สึกเฉยๆพี่ก็เข้าใจแต่สิ่งที่ไม่เข้าใจมันก็มี”

                “อะไรเหรอ”

                “อืม…จอมต้องการอะไรจากความรักเหรอ”

                “ผม ผมไม่รู้หรอก” จอมทัพกำลังมองไปที่ถุงใส่แผ่นเสียงในมือเขาไม่อยากสบตากับพี่องศา

                “อย่าก้มหน้า” แต่ก็เหมือนเดิมพี่องศาคือคนที่ชอบสบตากับคนในบทสนทนาเสมอ

                “ไม่อยากมองหน้าพี่ตอนนี้ เดี๋ยวใจอ่อน”

                “ก็อยากให้ใจอ่อน” ได้ผล จอมทัพเงยหน้าขึ้นมาเมื่อได้ฟังสิ่งที่พี่องศาพูดออกมา เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมพี่องศาอยากจะให้เขาใจอ่อนนักทั้งๆที่ก็ทำอะไรตามใจตัวเองเสียขนาดนี้ 

                 อยากไปก็ไป อยากเลิกก็เลิก

                “พี่ไม่โกรธจอมหรอกนะ ที่อยู่ๆก็มาบอกเลิกพี่แต่พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าควรทำยังไงให้จอมไม่รู้สึกเฉยๆกับการคบกันของเรา เพราะพี่ก็ทำให้จอมได้เท่าที่พอจะทำได้”

     “แล้วพี่ไม่กลัวเหรอบางทีผมอาจจะบอกเลิกพี่อีกก็ได้”

                “ถ้าเลิกกันอีก พี่ก็จะไป แล้วก็วนกลับมาหาจอมใหม่ดีไหม?”

                ใจเต้นจริงๆด้วย

แต่แบบนี้จริงๆน่ะเหรอที่จอมทัพต้องการ ความรักที่ทำให้หัวใจเต้นแรง ถึงมันจะทำให้เขาไม่รู้สึกเบื่อ แต่นั่นมันไม่ได้รู้สึกดีเลยสักนิด ได้รู้ว่าพี่องศายังเหมือนเดิมกับเขาเสมอก็จริง แต่ถ้าแลกมาด้วยการรู้สึกอ้างว้างเมื่อกลับไปอยู่คนเดียวในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆคนเดียวหรือเวลาเห็นพี่องศาลงรูปกับสาวสวยในเฟสบุคทั้งๆที่เขาอยากจะหึง เขาก็ทำไม่ได้เพราะเราเลิกกันแล้ว ถ้ามันเป็นแบบนั้นจอมทัพคงไม่เอาด้วยแล้ว ไม่ชอบเลยสักนิดที่เราเลิกกัน

                “ขอโทษจริงๆนะพี่องศา” จอมทัพไม่รู้ว่าต้องขอโทษพี่องศาไปอีกกี่ครั้ง แต่เขาก็ไม่รู้จริงๆว่าควรจะพูดอะไรกับพี่องศา

                “ช่างมันเถอะจอม ไง เหงามากเลยล่ะสิ ได้ข่าวว่ามีคนแอบร้องไห้ทุกวันเลยดิ” ไม่ว่าเปล่า เอามือยีหัวเขาอีก

                “ใครบอก ไอ้อู๋เหรอ โอ๊ย เดี๋ยวหัวยุ่ง!”

                “ไม่ต้องบอกก็รู้หรอก”

                “ผมไม่ได้บอกว่าจะกลับมาคบกับพี่ซะหน่อย” ถึงจะอยากกลับมาคบแล้วก็เถอะ

                “เอ้าเหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ก็วนๆอยู่แถวจอมเหมือนเดิมแหละเอาให้เบื่อกันไปข้างเลย”

                “น่ารำคาญ”

                “ก็ดีกว่าหายไปแล้วคิดถึงจนแทบทนไม่ไหวล่ะนะ”

                ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆไม่ดีแน่ จอมทัพไม่อยากให้พี่องศาหายไปเลย ถึงตอนแรกจะคิดว่ามันดี ที่เราต่างไม่ต้องเจอกันอีก แต่พอเอาเข้าจริงๆจอมทัพก็คงทนไม่ได้อยู่เหมือนกันกับชีวิตที่ไม่มีพี่องศา

                หากถามถึงสถานะของพี่องศาในตอนนี้ก็คงเรียกได้ว่าเป็นแฟนเก่า

                แต่เป็น

                แฟนเก่าที่น่ารำคาญแต่ก็ทำให้หัวใจเต้นแรงที่สุด

Words 1230

#Novelver2017

#ffnvb