เด็กชายวัยสิบขวบภายใต้ชุดสูทผ้าเนื้อดีสีดำก้มหน้ามองพื้นอย่างเหม่อลอย ในหัวหวนคิดถึงยามเมื่อผู้เป็นพี่ชายเล่านิทานให้ฟัง เสียงของพี่ชายนั้นไม่เคยเล่าได้สนุกเหมือนแม่สักครั้ง ทว่าตอนนี้มันกลับดังก้องอยู่ในโสตประสาทของเขาไม่หยุดหย่อน

Alice : How long is forever?

(อลิซ : ตลอดไปน่ะ นานเท่าไหร่)

White Rabbit : Sometimes, just one second.

(กระต่ายขาว : บางครั้ง ก็แค่วินาทีเดียว)

คำว่าตลอดไป บางครั้งก็เกิดขึ้นเพียงเสี้ยววินาทีเหมือนดั่งที่ตัวละครในวรรณกรรมชิ้นเอกของ ชาร์ล ลุทวิดจ์ ดอดจ์สัน กล่าวไว้

ขบวนแถวแสดงความไว้อาลัยไม่ยาวมากนัก แต่ก็ไม่ถึงกับไร้ญาติขาดมิตร ทุกคนต่างต่อแถวกันอย่างเป็นระเบียบ ในมือของพวกเขาเหล่านั้นถูกแทนที่ความว่างเปล่าด้วยดอกกุหลาบสีขาวที่พี่ชายชอบ แถวขยับตัวอย่างช้าๆ สีขาวบริสุทธิ์ของกุหลาบตัดกับสีดำทึบของชุดเสื้อผ้าอย่างสิ้นเชิง

หลุมฝังศพหลายหลุมอยู่บนพื้นที่กว้างแห่งนี้ ต้นหญ้าเขียวขจีบนเนินลูกเล็กๆดูชุ่มชื่นและสงบเย็น รอบๆถูกประดับด้วยดอกไม้นานาพันธุ์ แม้สีสันจะไม่มากแต่ก็ชั่งเหมาะแก่การเป็นสถานที่สำหรับพักผ่อนอันยาวนาน ...ชั่วนิรันดร์

ตอนนี้แทบทุกคนก็ว่างดอกไม้หน้าหลุบศพเสร็จแล้ว เหลือเพียงแต่พ่อ แม่ และเขาผู้เป็นน้องชาย เราสามคนยื่นสงบนิ่งอยู่หน้าพี่เขา ...ใครก็ได้บอกที่ว่าพี่ของผมรับรู้และมีความสุขดี

อยู่ๆฝนก็ตกลงมา ละอองฝนนั้นบางเบา พวกเรายืนนิ่งกันอยู่แบบนั้นก่อนที่จะมีใครสักคนเข้ามากางร่มสีดำคันใหญ่ให้ ...ไม่สิ สองคนต่างหาก

คล้ายว่าสายฝนโอบกอดพวกเราไว้ และบอกว่าไม่เป็นไร ท่ามกลางสิ่งที่หายไป ...ตลอดกาล