เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
คุณ404componentnotfound
ยินดีที่ได้รู้จักจริงๆนะ

  • เราเจอกับเธอตั้งแต่ประถม ใช่- ประถมศึกษา 
    แต่มารู้จักกันจริงๆ ก็ตอนมัธยมต้น 
    ที่เรายังมาบังเอิญเรียนโรงเรียนเดียวกันอีก
    จะพูดว่าโชคชะตาก็คงไม่ได้ดูเว่อร์เกินไป 
    เราได้อยู่ห้องเดียวกันอีก แต่แทบไม่เคยคุยกันเลย นอกจากคุยเรื่องเรียน เรื่องการบ้าน 

    ทุกวันนี้เรายังสงสัยอยู่เลย ไม่รู้ด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้เราได้มาอยู่ห้องคนเรียนเก่ง 
    ห้องเก้า ถูกขนานนามว่าเป็นคนที่รวบรวมคนเรียนเก่งไว้ด้วยกัน
    มันก็จริง..แต่เว้นเราไว้คนหนึ่งละกัน
    เพราะที่จริงแล้ว เราเป็นคนหัวไม่ดีเลย ตรงข้ามกับเธอ เธอเป็นคนที่หัวดีมาก 
    เธอเก่งคณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ก็เก่ง ภาษาอังกฤษก็ดี เธอเก่งจริงๆ
    แต่วิชาพละปานกลาง ซึ่งฉันก็ไม่ได้ต่างกับเธอเท่าไหร่ ฮ่าๆๆ 

    เคยคิดนะ บางทีถ้าฉันเรียนเก่งในวิชาใดวิชาหนึ่งที่เธอชอบ
    เราอาจได้คุยกัน ตอนที่ฉันและเธอถูกคัดเลือกไปแข่งขันตอบคำถามคณิตศาสตร์ 
    แต่ฉันพยายามแล้ว  คณิตศาสตร์เป็นวิชาที่ฉันเกลียดมันที่สุด 
    แต่ถ้าได้นั่งใกล้เธอมันก็กลายเป็นวิชาที่ดีที่สุดได้ 

    มีเหตุการณ์หนึ่งที่เธอคงจำไม่ได้ ตอนนั้นฉันดันซวยโดนอาจารย์สุ่มเลขที่
    ให้แก้โจทย์เลขที่ยาก (สำหรับฉัน) 
    ใช่แล้ว- ฉันตอบไม่ได้ เลยโดนลงโทษด้วยการได้ยืนเรียนจนกว่าจะตอบได้ 
    แต่จนแล้วจนรอด อาจารย์ก็คงจะรู้ว่าฉันนั้นโง่เกินไปที่จะเข้าใจ 
    เลยเรียกให้เธอ หรือเธออาสาตอบเองมั้งฉันจำไม่ได้แก้โจทย์นั้น
    แน่นอนอยู่แล้ว เธอตอบถูก และฉันก็ก็อปคำตอบเธอมาเป๊ะๆ แม้จะไม่เข้าใจคำตอบมันเลยก็ตาม
    ตอนนั้นไม่รู้จะเขินหรืออายดี แต่มันเป็นครั้งแรกที่เธอได้ช่วยฉัน (แบบไม่รู้ตัว)
    ขอบคุณนะ ที่ไม่ทำให้ฉันปวดขา

    ความเก่งของเธอนำพาให้สอบติดโรงเรียนชื่อดังประจำจังหวัด ตอนมัธยมปลาย
    ฉันก็ไปสอบ แต่ผลไม่เป็นที่น่าพอใจเหมือนเธอ 
    จำได้เลยว่าตอนนั้นดูประกาศผลตอนตีสอง ฉันนั่งร้องไห้จนตาบวม
    ทั้งเสียใจเรื่องสอบไม่ติด และเสียใจที่ไม่ได้เจอเธออีก

    นั่นเลยเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เราห่างกันมากขึ้นเรื่อยๆ 
    จนชื่อของฉัน ในความทรงจำของเธอเลือนหายไปเกือบหมด
    ถ้าวันนั้นฉันไม่ตัดสินใจแอดเฟรนด์เธอไปตอนปีหนึ่ง เธอคงลืมชื่อของฉันไปตลอดกาล
    คล้ายๆกับตัวละครปิ๊งป่องในเรื่อง INSIDE OUT 
    ไม่รู้สิตอนนั้นฉันคิดแค่ว่ากลัวเราจะห่างไปมากกว่านี้ 
    ห่างกันไกลคนละจังหวัด คนละประเทศ คนละทวีป 
    ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอหายออกไปจากชีวิตของฉันนานเหมือนที่ผ่านมา
    อย่างน้อยมีเธอเป็นเพื่อนในโซเชี่ยลให้อุ่นใจ ดีกว่าไม่มีเธอปรากฏบนหน้าฟีดของฉันอีกเลยในชีวิต
    เพราะได้รู้จักกับเธอ เป็นเรื่องที่ดีที่น่าจดจำจนฉันไม่อยากลืมมันไป
    ฉันก็ยังเป็นฉัน ที่ยังจะคอยติดตามชีวิตของเธอไปอย่างห่างๆและเงียบๆ
    คอยเป็นกำลังใจและเฝ้าดูการเติบโตของเธอ

    ไม่เคยบอกเธอเลย
    "ยินดีที่ได้รู้จักจริงๆนะ :)"
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in