วัยเด็กไม่เคยเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำสำหรับผม — ทั้งรอยจูบเองก็ให้ความรู้สึกต่างจากรอยบุหรี่จี้ในวันวาน มันวาบหวามชวนละมุนเมื่อมองผ่านเงาสะท้อนของกระจกทรงสูงบนอาคาร หาได้เจ็บแสบแผดเผาตัวตนให้มอดไหม้ลึกลงไป ลึกลงไปแล้วผมปรารถนาว่ารอยแผลจะผันเป็นรอยอื่น หวังเพียงให้แม่บังเกิดเกล้าพิศมองใบหน้ามากกว่าจะลงแส้เฆี่ยนตีด้วยเข็มขัดหนัง ทุบตีและกล่าวซ้ำอย่างคนวิกลจริตว่าผมไม่ควรเกิดมา ไม่ควรเกิดมาเลย

ก่อนตัวตนผมจะหดหาย และกลับกลายเป็นคุณเล็กไปเมื่อมีผู้ใจบุญสุนทานรับอุปการะ จับตัวผมชุบน้ำ ล้างหมาดเสียจนสะอาดแล้วเพียรพาไปรักษาโรคไม่แสดงสีหน้า ด้วยความรักและหวังว่าผมจะหายได้ในวันหนึ่ง ผมไม่เคยยิ้ม ไม่ใช่ว่าไม่อยากยิ้ม แต่เพียงเพราะทำเช่นนั้นไม่ได้ นายแพทย์ประจำตัวที่เดี๋ยวนี้ไม่เคยไปหาอีกเคยบอกเอาไว้เมื่อนานมาแล้วว่ามันเกิดจากบาดแผลทางจิตใจ ไม่มียาใดที่จะรักษาได้ถ้าผมยังนอนหลับ กินอิ่ม ดังคนปกติ ทั้งที่ไม่มีส่วนใดในตัวผมที่เรียกว่าปกติ ผมโหยหาชีวิตดังสามัญชนคนธรรมดา จึงกลับกลายเป็นนักเขียนมากกว่าอาชีพที่ต้องข้องแวะมีปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น เพื่อแสดงความรู้สึกผ่านปลายปากกาและแป้นพิมพ์

เรื่องบางเรื่องก็ต้องเก็บเป็นความลับสุดลึกลงในใจ นั่นเลยเป็นเหตุผลให้เมธาวรรณ คุณบรรณาธิการซึ่งเป็นจอมรีบเร่งไม่รู้ถึงสาเหตุว่าทำไมจึงมีรอยจูบอยู่บนลำคอของคนที่ประสบการณ์เล่นรักเป็นศูนย์ เราคุยกันถึงเรื่องของแถมในนวนิยายที่จะเปิดตัว หล่อนเสนอตุ๊กตากระดาษที่เป็นตัวละครหลัก เมื่อเมธาวรรณปลงตกว่าคงไม่มีวันรู้คำตอบของคนๆ นั้นจากสีหน้าของผมจึงเลิกคาดคั้น ก่อนแนะนำให้ใช้น้ำอุ่นกับสันเหรียญขูดร่องรอยบนลำคอ ผมตอบรับว่าจะลองดู กลับกันกับที่ในใจปฏิเสธ เพียงเพราะอยากจะเก็บของขวัญของเขาเอาไว้ให้นานที่สุด เหมือนฝัน และจะกลายเป็นฝันทันทีที่ผมกลับไปแล้วไม่พบใครในโฮมทาวน์หลังงาม

ตุ๊กตากระดาษที่เป็นตัวเอกในนวนิยายไซไฟ-แฟนตาซีซุกซบอยู่ในกระเป๋าสะพาย ต่อเมื่อผมเดินผ่านเส้นทางเดิม ผ่าน Sweven C. ที่เขาเป็นเจ้าของ ผ่านบานกระจกซึ่งมองทะลุลอดไปเห็นมุมโซฟาลับตาที่ผมเคยนั่งเมื่อวันวาน ปีเตอร์ ตัวละครเอกในนวนิยายไซไฟกลับกลายเป็นแค่เศษผง เมื่อผมเผลอป่นจนบี้แบนคามือ ทันทีที่เห็นเจสซีและหญิงสาวคนหนึ่ง คนเดิมกับที่ผมพบในร้านอาหารโน้มตัวเขาลงใกล้ลำคอของหล่อน ให้เขาซุกไซร้ เช่นเดียวกับที่ผมเคยทำเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผันผ่าน

ลำคอของผมตีบตันไร้เสียงใดไปชั่วขณะ บรรยากาศรอบตัวหนักอึ้งยิ่งกว่าเจ็ดร้อยหกสิบมิลลิเมตรปรอท หากเมื่อคืนเป็นสรวงสวรรค์ วินาทีนั้นคงเป็นแดนอเวจีซึ่งแผดเผาไฟในหัวจิตหัวใจของผมเสียจนร้อนเร่าด้วยแรงริษยา ผมลากขาตนเองกลับบ้านพร้อมกับปีเตอร์ที่ขาดวิ่น และเพราะอย่างนี้ผมถึงได้เกลียดวัยเยาว์ เกลียดหญิงสาวที่ทำให้ผมไร้ความรู้สึก เกลียดความคิดอย่างเด็กไร้เดียงสาซึ่งซุกซ่อนอยู่ภายใต้จิตใจ ถึงได้โหยหามันจากเขา — ความสดใสอย่างวัยเด็กที่เขามีอยู่ ก่อนผมจะกลายเป็นอดีตระหว่างผ่านค่ำคืนหนึ่งครา

มันควรเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว ผมรู้ดี เขาเหมือนกับเด็กชายสดใสซึ่งเติบโตขึ้นเรื่อยๆ ในเวลาที่พบของเล่นชิ้นใหม่หรือเวลาเติบใหญ่

และเมื่อถึงเวลานั้น ตุ๊กตากระดาษในวัยเยาว์อย่างผมก็ไม่อาจเป็นของเล่นให้เขาได้อีกต่อไปแล้ว