นานมากแล้วที่เจสซี จาร์วิสกีไม่ปล่อยให้เนื้อตัวรุงรังไปด้วยเคราเขียวครึ้มราวกับคนจรหรือพวกไร้บ้าน อย่างที่เขาจะตื่นมาอีกวันด้วยสภาพราวกับซอมบี้มากกว่าบุตรแห่งรัตติกาลพราวสเน่ห์

หัวสมองของเขาคอยคิดวนเวียนซ้ำซากจำเจอยู่เพียงเรื่องเดียว เรื่องของคุณเล็กที่หลังปฏิเสธเขาอย่างแสนเย็นชาว่าไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น โดยไม่แจงเหตุผลแม้แต่น้อยว่าทำไม เป็นเหตุให้เขาใช้ชีวิตอย่างซากศพไร้จิตวิญญาญ อย่างปีศาจต่ำช้าที่ดรักส์พร้อมจะสาดเกลือใส่ทุกครั้งที่เขาลงไปช่วยงานด้านล่าง

ก่อนนี้ถ้าไม่คิดสูตรอาหาร เขาจะหยิบกีตาร์โปร่งขึ้นแต่งเพลง สะสมเอาไว้รอวันขายให้ค่ายเพลงใหญ่ยักษ์ หรือไม่ก็เป่าแซกโซโฟน สีไวโอลินเป็นบทบรรเลงไพเราะให้ลูกค้าของ Sweven C. ฟัง แต่เดี๋ยวนี้ เครื่องดนตรีที่เขาหยิบออกมาบ่อยๆ กลับกลายเป็นไวโอลิน ใช้พรสวรรค์ของตนบันดาลความชอกช้ำออกเป็นบทเพลงแสบแก้วหูเสียจนกระดิ่งหน้าร้านกาแฟสั่นไหวระริกทั้งที่ไม่มีลม มาตรวัดตรวจจับแผ่นดินไหวแทบพัง และแก้วหูของจอมเวทย์หนุ่มแทบแตกซ่าน กระทั่งเจนีนกระชากบานประตูของเขาออก ไวโอลินจึงถูกหยุดชะงัก

หลานสาวของเขาบึ่งมาถึงอพาร์ตเมนท์ส่วนตัวทันทีที่ได้ข่าวจากดรักส์ว่าเขากำลังทำลายธุรกิจของตนเองด้วยสิ่งที่รักอีกที

เจนีนมีผมสีจินเจอร์ ซึ่งสืบเชื้อสายจากจาร์วิสกีขนานแท้ ต่างจากเขาที่ผ่าเหล่าผ่ากอ หล่อนรอบรู้ ฉลาดเฉลียวขนาดจดจำข่าวบันเทิงสังคมไฮโซและพบใบหน้าของคุณเล็กกับครอบครัวอยู่ในหนังสือพิมพ์เมื่อสามปีก่อน เขาจึงได้รู้ว่าคุณเล็กเป็นบุตรชายคนที่สองของเจ้าขุนมูลนายคนหนึ่งในประเทศนี้ นั่นจึงไม่ได้กล่าวเกินจริงเพียงไรเลยที่เขายกยอเรียกว่าคุณเล็ก

แต่เจสซีไม่รู้ว่าทำไมภาพประกอบของข่าวนี้ถึงติดอยู่ข้างฝาของเขาได้ โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว เขาเหม่อมองอยู่นานกระทั่งชายเสื้อถูกดึงกระชากเสียจนเกือบเซล้มลงบนโซฟา หลานสาวของเขาขึ้นคร่อมอย่างคุ้นเคย สะบัดเส้นผมสีจินเจอร์ให้เห็นลำคอขาวและผ้าก๊อซสี่เหลี่ยมซึมเลือด หล่อนทำท่าจะฉีกมัน แต่เขายั้งมือบอบบางเอาไว้ได้ทัน

"กำลังทำเวร-ตะ-ไลอะไรอยู่น่ะเจสต์ ถ้าหิวนักก็รีบดื่มเสีย" เด็กสาวแผดเสียงร้องลั่น ริมฝีปากแดงสดสั่นระริกด้วยโทสะ "อย่าปล่อยให้ตัวเองกลายเป็นผีดิบกับห้องรกเป็นรังหนูอย่างนี้เลย"

"น้าเป็นผีดิบอยู่แล้ว แกก็รู้"

เด็กสาวชะงักงัน คล้ายกับเพิ่งรู้ตัวว่าเอ่ยอะไรออกมา หล่อนทำท่าจะเอ่ยขอโทษ หากแต่เจสซีเพียงไหวไหล่ไม่ถือสา และผลักหล่อนออกจากตัวด้วยแรงไม่ออมมือนัก

"น้าไม่ได้ต้องการเลือดแก มากเกินไปแล้วสำหร้บอาทิตย์นี้" เขาคลึงขมับอย่างอ่อนล้า "และอย่าทำอย่างนี้กับไอ้หนุ่มที่ไหนอีก กระโจนขึ้นคร่อมชายอื่นไม่ดีต่อตัวแก"

"คุณไม่ใช่ชายอื่น ไม่เคยเป็นคนอื่น เพราะฉัน-"

"...ออกไปได้แล้วเจน"

เจสซีตัดบท ยิ้มบาง หากแต่ดูเชือดเฉือนในสายตาของเด็กสาวเสียจนยืนไม่อยู่ เมื่อก่อนน้าชายของหล่อนไม่เคยมีท่าทีเหี้ยมเกรียมกับคำพูดอะไรๆ ทำนองนี้ กระนั้นหล่อนกลับข่มความขลาด ยิ้มหยันอย่างยโสอย่างที่ทำประจำแม้เสียงจะสั่นเครือ ก่อนวางรูปโพราลอยด์ที่ดรักส์ฝากมาบนโต๊ะกาแฟ และย่ำต็อกเดินจากไปอย่างจำใจ

หลังเสียงลั่นของบานประตู เจสซีสางผมอย่างเหนื่ยล้า หยิบโพราลอยด์สีดำขึ้นจากโต๊ะ ซึ่งปรากฏภาพขึ้นทันทีที่เขาจ้องมองราวสามวินาที เรียวขาขาวเนียนไร้ขนของใครบางคนในชุดคลุมอาบน้ำสีขาวเป็นภาพมุมต่ำ ลึกล้ำพอจะมองเห็นอะไรบางอย่างใต้เสื้อคลุม ต่อเมื่อเขากะพริบตา ภาพจึงเปลี่ยนเป็นแผ่นอกขาวของคุณเล็กในชุดคลุม ดูเหมือนกำลังก้มลงทำอะไรบางอย่างกับเจ้ากล้องตรวจจับ คล้ายกับเป็นการโอบอุ้ม เขาจึงนึกออกว่ามันคือแมวตัวหนึ่งของดรักส์ หนึ่งในจำนวนฝูงแมวปีศาจของจอมเวทย์

ลมหายใจของเขาติดขัดโดยฉับพลัน คลื่นสั่นไหวในท้องน้อยไหวระรอกจนตกกระทบถึงหัวใจดับดิ้นของเขาจนเต้นกระหน่ำดังก้อง ราวกับคนตายที่ได้รับการคืนชีพ

ถึงตอนนี้เขาจึงได้รู้ว่าหัวใจของตนเองอยู่ในกำมือใครบางคนมาตั้งนมนานแล้ว

เป็นคุณเล็กที่อยู่ในภาพ เขาจดจำนิ้วเท้าเล็กเรียวที่เรียงตัวชิดกันเป็นระเบียบอย่างสวยงามเป็นสีชมพูในภาพแรกได้ จดจำแผ่นอกผอมบางที่มองเห็นถึงซี่โครงงดงามในยามที่คุณเล็กเกร็งตัว บิดเร่าอยู่ใต้ร่างเขาในภาพที่สองได้ ทุกอย่างล้วนเป็นฝีมือของดรักส์ ข้อความด้านหลังโพราลอยด์เองก็ด้วย

'ตอนที่แกเป็นคนป่า เจ้าเหมียวของฉันกำลังติดสัดได้ที่พอดีเลย :-)'

เจสซีไม่เคยนึกเกลียดอีโมติคอนหน้ายิ้มแป้นเท่านี้มาก่อนในชีวิต เท่าที่เขาแทบป่นกระดาษฟิล์มในมือเป็นผง ถ้าเพียงไม่นึกเสียดายว่าเป็นภาพหายากของคุณเล็ก เศษกระดาษใบน้อยจึงยังเหลือรอดขณะเขาเดินเข้าห้องน้ำ สลัดคราบคนป่าออกจากตัวด้วยความหวังเปี่ยมล้น ทว่ายากเย็นเกินไป ตอหนวดรกครึ้มของศพคืนชีพแข็งยิ่งกว่าเหล็กกล้า

เจสซียังคิดอย่างขบขันตอนโดนใบมีดบาดข้างแก้ม

เขายอมกลายเป็นคนป่าก็ได้ ถ้าต้องหลงอยู่ในมนต์สเน่ห์ที่คุณเล็กเป็นผู้สร้าง