พิธีเผาศพจัดขึ้นอย่างเร่งรีบและเรียบง่ายในเย็นวันพุธ ผู้มาร่วมงานก็มีแต่บรรดาญาติๆ ลูกบ้าน และเพื่อนๆของแก้ว รวมๆก็สามสิบสี่สิบคน บรรยากาศอันชวนสลดหดหู่บริเวณลานเชิงตะกอนหลังวัดป่า ยิ่งทำให้วัดที่เงียบเชียบอยู่แล้ว ยิ่งวังเวงขึ้นไปอีก พระสวดเสร็จ เพื่อนๆแบกโลงขึ้นเชิงตะกอน ที่มีท่อนฟืนวางกองจนเต็ม เจ้าหน้าที่ราดน้ำมัน และจุดไฟเผาทันที เท่านี้แหละชีวิตเกิดมายังไม่ครบสิบแปดปี ก็มีอันต้องลาโลกนี้ไปเสียแล้ว แม้ว่าจะอยากจากไปหรือไม่ก็ตาม

ประตูจักรวาลเปิดอ้าเหนือเชิงตะกอน เถ้าอังคารลอยผ่านเมฆแดงสามชั้น ทะลุมิติไปสู่ดวงดาวอันห่างไกล ท่ามกลางสายตาของคนนับสิบ ที่มองแต่ไม่เห็น อีกมิติที่ซ้อนทับอยู่ วิญญาณแก้วอิดออดเล็กน้อย

เนื่องไม่อยากจากครอบครัวและเพื่อนอันเป็นที่รักไป แต่อังคารก็ลอยลับเข้าไปในประตูนั้นแล้ว ก่อนที่แก้วจะจดจำภาพประทับใจและความทรงจำครั้งสุดท้าย คือภาพเพื่ิอนร่วมก๊วนมอเตอร์ไซค์คู่ใจร่วมยี่สิบคัน กระหน่ำบีบแตร เพื่อส่งวิญญาณเพื่อนผู้วายชนม์ไปยังภพภูมิที่ดี ดังเซ็งแซ่ไปทั่ววัดป่าที่แสนสงบนั้น

ตามความเชื่อของการลอยอังคาร ญาติจะเอาอังคารไปลอยในน้ำ บริเวณที่มีร่องน้ำลึก เพื่อส่งวิญญาณของผู้ตายไปยังที่ที่สงบร่มเย็น แต่คราวนี้ เถ้าอังคารของแก้ว ลอยผ่านประตูมิติไปยังดาวแดงดั่งที่แก้วตั้งจิตไว้ ภายในชั้นใต้ดินแถบขั้วโลกเหนือของดาวดวงนั้น มีกระแสน้ำเย็น ไหลเอื่อยเฉื่อยซุกซ่อนอยู่

น้ำแบบเดียวกับที่เราพบบนพื้นโลก น้ำที่เป็นแหล่งกำเนิดของสิ่งมีชีวิต แล้วบางสิ่งที่เหมือนน่าจะจบลง กลับอุบัติขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง เพียงแต่มันไม่ใช่รูปแบบเดิม