ตอนเข้าไปเจอหมอครั้งแรก หมอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ซึ่งน่าจะจบมาไม่นาน ในความคิดเราคือแบบรักษากับคนนี้ฉันจะหายมั้ยเนี่ย แต่เอาเถอะ ตอนนั้นไม่เลือกละ ทำไงก็ได้ให้มันดีขึ้นก่อน วันแรกหรอ ฮึ! เราเอาแต่ร้องไห้เล่าอะไรไม่รู้เรื่องสักอย่าง เค้าเลยบอกว่าเนี่ยเป็นโรคซึมเศร้านะ หมอจะจ่ายยาให้ ก็เลยได้ยามากิน fluoxetine ไงจะใครละ แล้วหมอก็นัดทุกอาทิตย์เป็นเวลาหลายเดือนมากๆ เราก็จำไม่ได้แล้วว่านานแค่ไหน

สามเดือนแรกที่เริ่มกินยาต้องบอกก่อนเลยว่า แย่มากกกกก แย่ที่สุด แย่กว่านี้ไม่มีอีกแล้ว ดิ่งมาก อยากตายอย่างเดียวเลย เรารู้สึกเฟลกับทุกอย่าง คิดว่าทำไมไม่ดีขึ้นเลย แต่โชคดีอย่างนึงคือเราไม่มีผลข้างเคียงอะไรกับยานี้เลยตนคิดว่า นี่กินละได้ผลมั้ยเนี่ย แต่ก็อดทนกินมันต่อไป

หลังจากนั้นก็มีปรับเปลี่ยนยาบ้าง เราจำชื่อมันไม่ค่อยได้ละ แต่ถ้าเห็นก็จะแบบเอออันนี้เคยกิน ก็หยุดยาตัวเดิมไป หลังจากนั้นแหละเหวี่ยงมาก ทั้งอารมณ์ทั้งผลข้างเคียงจากยา มาเต็ม มาหมด หน้าที่ตั้งแต่เกิดไม่เคยเป็นสิวเลย สิวเริ่มขึ้นจนถึงตอนนี้! เสียใจนะเว้ย แอบรับไม่ได้ 

พอเปลี่ยนยาไปเปลี่ยนยามาเริ่มรับไม่ได้ คือมันดิ่งลงกว่าเดิม เลยแอบหยุดยาเองแล้วก็ไปบอกหมอ ว่าเนี๊ยะหยุดยาแล้วมันดีขึ้นช่วงนึง หลังจากนั้นมาหมอเลยไม่จ่ายยาให้อีก แล้วมันก็แย่ลง แต่นี่ก็ไม่เข้าใจว่าหยุดกินไปเลยได้หรอ มันยังไม่ดีขึ้นขนาดนั้นอะ คือเราพึ่งรักษามาปีนึงเองมั้งในตอนนั้น