ความจริงอ่านไปได้นานแล้วเพราะพรีออเดอร์มา แต่ไม่ได้เขียนเพราะขี้เกียจ บวกกับสองเล่มนี้มันมีเรื่องราวเกิดขึ้นเยอะมากๆ จนไม่รู้จะเรียบเรียงยังไงดี

          แต่คิดไปคิดมาก็ โอเค เขียนสักหน่อยดีกว่า ไม่เขียนก็รู้สึกตะขิดตะขวงในใจ

          สำหรับสองเล่มนี้ถือว่ามีจุดพีคหลายจุดเลย เริ่มต้นด้วยการที่ หลูอี๋อวี้ เดินทางไปอยู่บ้านท่านตาของตัวเอง พยายามตีตัวออกห่างจาก หลี่ไท่ เต็มที่ แถมพี่ชายอย่าง หลูจื้อ เองก็ย้ำนักย้ำหนาว่าอย่ารักผู้ชายคนนี้ ห้ามเด็ดขาด พร้อมยก example ประกอบมากมาย จนอี๋อวี้ตัดใจ เข้าสู่โหมดห่างกันสักพักกับหลี่ไท่เต็มตัว

          แต่หลี่ไท่ดันเป็นคนที่ต้องร้องเพลงผิดเองที่รู้ตัวช้า ที่จริงรักเธอซะเหมอออออ เพราะจู่ๆ ก็ถูกเคาะก๊อกๆ ด้วยประโยคที่ว่า "รักกันฉันชายหญิง" แต่มารู้ตัวเขาก็ไม่ได้อยู่ด้วยแล้วไง

          หลี่ไท่จึงต้องอาศัยจังหวะที่ได้เจอหน้า พยายามทบทวนว่าตัวเองรักอีกฝ่ายแบบชายหญิงใช่มั้ย หึงเขาบ้างมั้ย ห่วงเขาบ้างมั้ย บลาๆๆ

          แต่ในขณะเดียวกันก็เกิดเรื่องขึ้นกับอี๋อวี้และแม่อย่าง หลูซื่อ เพราะการมาถึงของ หานลี่ และการกลับมาของเขาก็ทำให้หลายเรื่องกระจ่าง ความเลวทรามของ ฝางเฉียว ยิ่งเพิ่มพูนชวนให้รู้สึกขยะแขยง

          แต่การมาถึงของหานลี่ก็ทำให้อี๋อวี้ต้องเสียคนที่รักไป คนเดียวที่พึ่งพาได้ในตอนนี้ก็มีแค่หลูจื้อ เพราะไม่รู้ว่า หลูจวิ้น ถูกส่งตัวไปไหน ไม่มีใครหาเจอ

          แถมต่อมาอี๋อวี้ต้องเสียคนที่รักไปอีกหนึ่ง ทำให้ไม้ใหญ่ที่เคยให้ร่มเงาหายไปในที่สุด ความดำมืดในจิตใจมนุษย์เริ่มเผยออกมา สุดท้ายหลูจื้อกับอี๋อวี้จึงชวนกันกลับไปอยู่บ้านเดิม หลีกหนีจากความวุ่นวายในจวนสกุลหลู

          และถ้าคุณคิดว่าอี๋อวี้สูญเสียมากพอแล้ว สองครั้งก็น่าจะจบ คุณคิดผิด

          เป็นนางเอกที่ชีช้ำอะไรขนาดนี้ มีเรื่องมาทดสอบสภาพจิตใจกันอยู่เรื่อยๆ เพราะสุดท้ายอี๋อวี้ต้องสูญเสียคนที่รักที่คอยดูแลไปอีกหนึ่งคนในเวลาแทบจะไล่เลี่ยกัน

          เป็นการตาย แต่เอาเถอะ บอกตรงนี้เลยว่าส่วนตัวคิดว่าคนหลังนี่ไม่ได้ตายอะไรหรอก เพราะเป็นตัวละครหลัก ตอนตายอย่างน้อยต้องมีซีนมากกว่านี้ แบบนี้มันทื่อไป เลยคิดว่าคงยังมีชีวิตอยู่ แต่อาจเกิดปัญหาบางอย่างขึ้นเลยทำให้ทุกคนเข้าใจว่าตายไปแล้ว

          สุดท้ายอี๋อวี้ต้องอยู่กับหลี่ไท่ ที่ครั้งนี้พี่แกออกตัวแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเต็มที่ ที่สำคัญคือเตรียมตัวจะแต่งงานด้วยแล้ว

          การขอแต่งงานไม่มีความโรแมนติกใดๆ เลย เป็นการพูดเชิงบังคับมากกว่า ซึ่งกว่าอี๋อวี้จะตกลงก็ทำลายความรู้สึกกันไปหลายหน กระทั่งตอนที่พยักหน้าตกลงก็ใช่ว่าใจอยากแต่งด้วยซ้ำ เพราะอี๋อวี้รู้ว่าที่หลูจื้อพูดไว้นั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด

          อีกอย่างคือ...หลี่ไท่ต้องแต่งเมียแล้ว

          จะชายาเอกชายารองอะไรไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องแต่ง แถมกำหนดตัวไว้แล้วอีกต่างหาก ชายารองเป็นตัวละครใหม่ที่ไม่ค่อยมีบทเท่าไร ไม่ใช่ จ่างซุนซี คนนั้น (ที่นางยังหวังว่าตัวเองจะเป็นชายาเอกแน่นอน) เพราะงี้อี๋อวี้ถึงได้เจ็บใจซ้ำๆ ไง

          พูดถึงจ่างซุนซี หนนี้ได้เปิดโลกแล้ว เพราะหลังจากที่หลี่ไท่รู้ตัวว่ารักก็เดินหน้าไม่หยุด ไม่แคร์สายตาใครใดๆ ทั้งสิ้น จะอุ้มก็คืออุ้ม จะโอบก็คือโอบ ทำกันต่อหน้าจ่างซุนซีทำให้นางร้อนๆ หนาวๆ ไปเลย ชั้นน่ะแอบสะใจ 5555

          ส่วนหลี่ไท่กับอี๋อวี้ก็อยู่ในขั้นร่างราชโองการเตรียมขอพระราชทานสมรส ไม่รู้จะอยู่ในตำแหน่งไหน อี๋อวี้คิดว่าคงชายารองอะไรเทือกนั้น (ทั้งๆ ที่บอกหลี่ไท่ไปแล้วแถมย้ำด้วยว่าชอบคนรักเดียวใจเดียว) แต่ก็ไม่รู้สิ เพราะคำพูดของหลี่ไท่ (ที่พูดกับตัวเอง) ที่ทิ้งท้ายเล่มไว้มันชวนให้คิดว่าอาจมีเซอร์ไพรส์หรือเปล่า ต้องรออ่านเล่มต่อไป

          แต่เล่มหน้าไม่ก็เล่มถัดไปน่าจะเป็นในส่วนของพิธีแต่งแล้ว แถมฉากจูบก็มาแล้ว จูบไม่พอยังนอนด้วยกันอีก! โถ ใจแม่

          เอ้ออออ นอนนี่แบบนอนเฉยๆ นะ นอนด้วยกันเฉยๆ 5555

          จากนั้นขอเข้าประเด็นใหญ่สองประเด็นที่ส่วนตัวอยากพูดถึงมาก

          ประเด็นแรกคือตัวพระเอกของเราเอง...หลี่ไท่

          สาเหตุที่ค่อนข้างรำคาญพระเอกเย็นชาคือมีอะไรมักไม่พูด จะทำอะไรก็ไม่บอกไม่กล่าว คิดยังไงอยู่ใครก็เดาใจไม่ถูก สองเล่มนี้เห็นชัดมาก เพราะไม่พูด กลัวดอกพิกุลจะร่วงออกปาก ลูกสาวของชั้นถึงต้องเจ็บช้ำน้ำใจอยู่เรื่อยๆ ถ้าไม่ใช่พระเอกนี่จะเกลียดให้ดู

          ประเด็นที่สอง...หลูจื้อ

          ครั้งก่อนเพิ่งชมไปเองว่าพี่ชายแสนดี มาตอนนี้เริ่มตะหงิดๆ กลายเป็นว่าเป็นพี่ชายที่ชอบทำอะไรไม่บอกไม่กล่าว แบกรับไว้เองคนเดียวทุกอย่าง ก่อนหน้านี้ก็มีหลายเคสแล้วไง ไอ้เราก็นึกว่าจะคุยกับน้องมากขึ้น ที่ไหนได้ก็อีหรอบเดิมจนเรารู้สึกว่าเกินไปหน่อยละ

          เราจะได้รู้แล้วว่าผู้หญิงที่หลูจื้อชอบคือใคร แต่นังไม่ธรรมดาเว่ย แถมเป็นคุณพี่สาวอีกต่างหาก แต่ก็วางใจนะใครที่เล็งหลูจื้อไว้ เพราะก่อนหน้านี้รัก แต่ต่อมาถึงรู้ว่าเคยรัก และที่สำคัญนั่นดันไม่ใช่รักที่จริงแท้อีกต่างหาก

          แต่ก็เอ้ออออ เพราะเรื่องนี้แหละทำให้หลูจื้อหลังชนฝาไปอีก เราจะได้รู้ถึงควมอัปยศที่เขาเคยได้รับตอนจากบ้านนอกมาเรียนในเมืองกรุงใหม่ๆ ได้รู้ว่าเขาไปรู้จักพี่สาวคนนี้ได้ยังไง ได้รู้ว่าเขาทำงานอะไรให้ฮ่องเต้กันแน่ ที่สำคัญคือได้รู้ว่าแท้จริงแล้วเรื่องนี้ who the real enemy is

          น่าเศร้าหน่อยตรงที่หลูจวิ้นไม่มีบทเลย แล้วจู่ๆ ก็หายตัวไปเสียอีก เป็นท้อ คนเขียนจะเขียนอะไรทำนองนี้ไม่ได้นะ

          อ้อ แต่มีแววพระรองอีกคนจะโผล่แล้ว เป็นพี่หน้ากากคนหนึ่งที่สนิทสนมกับหลูจื้อ ไม่เชิงนายกับบ่าว แต่เหมือนเพื่อนในเงามืดมากกว่า เนี่ย พอพี่หน้ากากโผล่มาชั้นเลยถึงบางอ้อว่าคุณหน้ากากในปกไต้หวันเล่มสุดท้ายคือใคร ที่แท้ก็อีกหนึ่งในพระรองนี่เอง (เพราะดูเหมือนคุณชายตู้ ตู้รั่วจิ่น จะมาไกลได้เท่านี้แหละ โดนหลี่ไท่สกัดทุกทางแล้ว 555)

          สองเล่มต่อไปน่าลุ้นมากว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ที่แน่ๆ อี๋อวี๋น่าจะไม่พ้นอ่วมอรทัยอีกรอบ เพราะเปิดตัวเป็นศัตรูกับสาวๆ หลายคนแล้ว เกลียดเป็นเกลียดกันไปเลยไม่มีไว้หน้า แถมน่าคิดว่าถ้าราชโองการของหลี่ไท่ประกาศออกไปเมื่อไหร่ คงมีหลายคนเต้นผางๆ แน่

          สรุปคือ เล่มหน้าๆ ศัตรูของอี๋อวี้น่าจะมาในรูปแบบของศัตรูหัวใจมากที่สุด ยังไงก็ต้องรอดูกันอีกที

          Best Quote: "ปู้หลิว ข้าเคยหลงรักและความรักนี้คงอยู่มาสามปี แต่สามปีให้หลังข้าถึงประจักษ์ว่าคำว่ารักมักยากหยั่งเดา มีข้าคนเดียวนั้นไม่เพียงพอ"