ช่างสักแห่งเอาช์วิทซ์ (The Tattooist of Auschwitz)
ผู้เขียน : Heather Morris ผู้แปล : โสภณา เชาว์วิวัฒน์กุล
สนพ. Merry-Go-Round Publishing
เล่มเดียวจบ


          หนังสือเล่มนี้เป็นเล่มที่เราตั้งตารอมากๆ ในงานหนังสือ รอจนท้อ รอจนโมโห แต่พอได้มาอยู่ในมือแล้วมันปลื้มใจมากจริงๆ

          แต่ก่อนจะไปถึงตรงนั้นเรามาพูดถึงหนังสือเล่มนี้กันก่อนดีกว่า

          ช่างสักแห่งเอาช์วิทซ์ หรือ The Tattooist of Auschwitz เป็นหนึ่งในหนังสือที่คิดว่าหลายคนน่าจะพอได้ยินชื่อมาบ้าง เราเองก่อนหน้านี้ไปเจอแนะนำใน goodreads แต่ไทยยังไม่ได้นำเข้ามาแปล ตอนแรกกะจะอ่านแบบเวอร์ชั่นภาษาอังกฤษไปก่อน แต่ต่อมาก็มีสำนักพิมพ์หนึ่งที่เราตามผลงานอยู่ได้ลิขสิทธ์มาแปลพอดีเชียว

          หนังสือเล่มนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากเรื่องจริงในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง พูดถึง ลาลี โซโคลอฟ หนุ่มน้อยวัยยี่สิบเศษผู้มีเสน่ห์แพรวพราวแต่ต้องไปใช้แรงงานในค่ายกักกัน เอาช์วิทซ์-เบียร์เคอเนา อันแสนโด่งดัง

          และที่นี่เองที่เขาต้องมาเป็นนักโทษ ถูกตีตราด้วยรอยสักที่เป็นหมายเลขบนท่อนแขน และต่อมาไม่นานเขาก็กลายมาเป็นคนที่ทำหน้าที่ "ตีตรา" หมายเลขเหล่านี้ลงบนท่อนแขนของนักโทษคนอื่นๆ

          ลาลีกลายมาเป็น "ช่างสัก" หรือที่รู้จักกันในชื่อ "แททูเวียเรอร์" ถูกยกระดับเหนือนักโทษธรรมดามานิดหน่อย แม้จะมีมื้อเย็นให้กินเพิ่ม มีที่นอนที่กว้างขวางขึ้นมาอีกนิด แต่ถึงอย่างนั้นก็ต้องมีผู้คุมที่พร้อมจะเป่าสมองเขาตลอดเวลาตามติดตัวในเวลาทำงานอยู่ดี

          การผันตัวมาเป็น "แททูเวียเรอร์" ของลาลีถือเป็นการทำหน้าที่ที่ทำให้เขารู้สึกขัดแย้งในตัวเอง การได้เห็นและได้รับรู้อะไรต่างๆ ในค่ายก็ยิ่งสร้างความหดหู่ให้กับเขา กระทั่งวันหนึ่งเขาได้สักแขนให้นักโทษหญิงคนหนึ่ง ในบรรดานักโทษนับพันนับหมื่นที่เขาสักแขนให้ กิทา คือผู้หญิงคนเดียวที่ประทับอยู่ในใจของลาลี

          หลังจากนั้นลาลีพยายามหาทางติดต่อกับกิทา ทั้งคู่ลอบพบกันบ่อยๆ และลาลีก็หาช่องทางการแลกเปลี่ยนสิ่งของต่างๆ ทั้งของกินหรือเพชรพลอยที่รูดออกมาจากบรรดานักโทษที่ต้องจบชีวิตลงในค่าย บ่อยครั้งเขาจะเอามันมาให้กิทาผู้เป็นที่รัก แต่ก็ไม่ลืมที่จะเผื่อแผ่ของกินทั้งหลายให้กับเพื่อนในค่ายด้วยเช่นกัน

          หนังสือเล่มนี้อ่านไปช่วงแรกๆ อาจจะไม่ได้รู้สึกอินกับมันมากเท่าไรนัก แต่กลับกลายเป็นว่าเมื่ออ่านต่อไปเรื่อยๆ เราเริ่มอยากรู้ว่าสรุปแล้วชีวิตในค่ายของลาลีจะเป็นยังไง ความสัมพันธ์ของเขากับกิทาจะเป็นยังไงต่อ ทั้งสองคนจะสามารถหลุดพ้นชะตากรรมในค่ายนรกนี่ได้หรือไม่ ทุกอย่างเริ่มจับใจคนอ่านอย่างเราโดยต้องพยายามห้ามตัวเองไม่ให้เปิดไปอ่านช่วงท้ายเล่มก่อนเพราะถ้าทำอย่างนั้นคงเป็นการทรยศลาลีอย่างแท้จริง

          อาจจะเพราะ "ความรัก" มันเกิดขึ้นในสถานที่ที่ไม่ควรเกิดแบบนี้ก็ได้ ทำให้ลาลีพยายามที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป นอกจากจะได้รู้ถึงชีวิตประจำวันของนักโทษในค่ายที่โด่งดังที่สุดในโลกอย่างค่ายเอาช์วิทซ์-เบียร์เคอเนาแห่งนี้แล้ว เรายังได้รู้ถึงการเข้ามาของทหารรัสเซีย และบทสรุปสุดท้ายของการพยายามเอาชีวิตรอดของนักโทษคนหนึ่งด้วย

          หลังจากอ่านจบต้องยอมรับจริงๆ ว่าลาลีถือเป็นผู้ชายคนหนึ่งที่นอกจากจะรูปหล่อแล้วยังเอาตัวรอดได้เก่ง โดยหลังจากจบเรื่องนี้สิ่งที่จับใจเรามากที่สุดคือบทบรรยายช่วงท้ายของนักเขียน เธอเล่าถึงการพบหน้ากันระหว่างเธอและ ลุดวิก ไอเซนเบิร์ก เจ้าของชื่อที่เพื่อนๆ เรียกกันว่าลาลีได้อย่างน่าประทับใจและแสนเศร้าในเวลาเดียวกัน

          หากจะพูดให้เข้าใจง่ายคือ หนังสือเรื่องนี้มีส่วนคล้ายคลึงกับ บันทึกลับของแอนน์ แฟรงค์ แต่เล่าในมุมมองพระเจ้าและในตอนสุดท้ายลาลียังถือว่าโชคดีกว่าแอนน์เท่านั้นเอง

          Best Quote 1: ลาลีกลับมาที่ห้อง และหยิบของที่ได้จากพวกเธอวางบนเตียงนอน เขาค่อยๆ เปิดมันออกอย่างเบามือ ไม่รู้ว่าสิ่งที่อยู่ในผ้าขี้ริ้วทั้งสี่ห่อมีอะไรบ้าง ปรากฏว่าในนั้นมีเหรียญและธนบัตรสกุลสโลทิสของประเทศโปแลนด์ เพชร ทับทิม นิลเป็นเม็ดๆ นอกจากนั้นยังมีแหวนทองและแหวนเงินประดับพลอยอย่างละหนึ่งวง ลาลีค่อยๆ ถอยหลังเมื่อเห็นทุกอย่างถนัด จนกระทั่งชนกับประตูที่อยู่ด้านหลัง เขากำลังถอยหนีที่มาแสนเศร้าของสิ่งหล่านี้ ทุกชิ้นผนึกแน่นกับช่วงเวลาสำคัญในชีวิตเจ้าของคนก่อน