เวลาว่าง ๆ ตอนที่ไม่มีเด็กเข้ามาทำกิจกรรมแล้วหรือสามารถปล่อยเด็กไปตามสบายได้ เราก็จะนั่งมองเด็ก โดยเฉพาะเด็กน้อยวัยอนุบาลว่าพวกเขาทำอะไรกัน ถ้าเป็นเด็กที่ไม่มีพ่อแม่มาด้วยก็จะเล่นของเล่นที่มีให้ในห้อง หรือวิ่งเล่นกับเด็กวัยใกล้ ๆ กัน บางทีเราก็เห็นน้องเอาหนังสือออกมา 'เล่น' เล่นแบบเหมือนเป็นของเล่นเลย อย่างเช่น เอามาวางเรียงต่อๆ กัน เป็นถนนให้รถวิ่ง หรือเอามาไถ ไถลไปกับพื้นเหมือนกับเป็นรถไปซะเลย ซึ่งตอนนั้นที่เห็นเราก็ไม่ได้เข้าไปห้าม เพราะหนังสือที่น้องเอามาเล่นมันก็เป็น Board Book ที่เป็นกระดาษแข็ง ๆ ทั้งเล่มอยู่แล้ว มันคงไม่พังง่ายๆ ปล่อยน้องเล่นไปก็ได้มั้ง... แต่พอมาคิดดูอีกทีก็รู้สึกว่าควรจะสอนน้องหน่อยไหมนะ ว่าหนังสือไม่ได้มีไว้เล่นแบบนี้ หรือเล่นแบบนี้มันรุนแรงเกินไป หนังสือจะพังเอาได้

ในบรรดาเด็กอนุบาลขาประจำห้องสมุดห้วยขวาง มีเด็กคนนึงที่เรารู้สึกถูกชะตาด้วย พอมีเวลาว่างเราก็จะชอบเข้าไปคุย ไปเล่นกับเขาอยู่บ่อย ๆ มีครั้งหนึ่งที่เราเอาหนังสือนิทานเรื่อง "หนอนจอมหิว" มาอ่านให้น้องฟัง น้องก็ดูจะชอบมาก ชอบการได้จิ้ม ๆ รูที่อยู่ในหนังสือ ส่วนเรื่องที่เราเล่าก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เห็นภาพแล้วก็พูดหรือถามแทรกขึ้นมาบ้าง แต่ก็น่าจะเป็นปกติของเด็กที่ไม่ค่อยได้ฟังนิทาน แถมน้องคนนี้ยังเป็นเด็กช่างพูดอีกด้วย 

น้องชอบตัวการ์ตูน 'โธมัส' ที่เป็นรถไฟมาก แล้วในห้องเด็กก็มีหนังสือเกี่ยวกับโธมัสเยอะมาก น้องเขาก็จะชอบเลือกเล่มที่มันลูกเล่น เช่น มีส่วนที่พับไว้ให้ปิด-เปิดได้ มีการเจาะรู้ น้องก็จะปิดเปิดหนังสือ เปิดส่วนพับเล่นของเขาไป เราก็พยายามอ่านเรื่องในแต่ละหน้าให้น้องฟัง มีครั้งนึงที่เราคิดว่าน้องคงไม่ได้ฟังเเล้วเลยหยุดอ่าน น้องก็ถามขึ้นมาว่า "หน้านี้มันให้ทำอะไร" หรือ "โธมัสทำอะไรอยู่" เราก็แปลกใจนิดหน่อย ถึงเราจะรู้สึกเหมือนเขาจะไม่สนใจเรา อยู่กับโลกของตัวเอง แต่ที่จริงแล้วเขาก็สนใจสิ่งที่เราเล่าให้ฟังอยู่นะ เราต้องไม่ตัดสินเด็กด้วยความรู้สึกของเราเอง แต่ต้องสังเกตให้ดี ๆ