เหม่อมองมาลีสีม่วงอ่อน
ฤดูแห่งความฉนงสงสัยมาถึงแล้ว
งานชิ้นนี้จะทำเสร็จทันได้ยังไง?
เนื้อหาเยอะขนาดนี้จะจำได้ยังไง?
ถ้าเกรดแย่จะเรียนจบไหมนะ?
ฉันเป็นคนที่แย่มากใช่ไหม?
พ่อแม่จะผิดหวังรึเปล่า?
ที่ผ่านมาฉันใช้ชีวิตได้ดีพอแล้วรึยัง?
เพื่อนๆจะดูถูกฉันไหมนะ?
เพื่อนๆจะเห็นว่าฉันแย่มากแค่ไหน?
ใช้ชีวิตแบบนี้จะเป็นผู้ใหญ่ที่ดีได้ยังไง?
ฉันจะเป็นผู้ใหญ่ที่มีความสุขไหมนะ?
ฉันมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไร?
โลกนี้จะมีสิ่งที่ฉันถนัดบ้างไหม?
ทำไมทุกคนผ่านไปได้ แต่เหมือนว่าฉันจะผ่านไปไม่ไหว?
ฯลฯ
คำถามหลากหลายที่วนเวียนอยู่ในบรรยากาศครึ้มๆ
ช่วงที่ฝนตกบ่อยของเดือนสิบ
กลิ่นฉุนจมูกจะหลอกหลอนฉันเมื่อดอกไม้บานอีกครั้งในปีหน้าไหมนะ?
อ้ะ ฉันจะยังมีชีวิตอยู่ในปีหน้าสินะ
เมื่อดอกไม้ร่วงโรยหมดแล้ว
ฉันถึงตระหนักรู้ได้ว่า
คำตอบของคำถามเหล่านี้ไม่มีอยู่จริง
นี่เป็นแค่หนึ่งในช่วงเวลาที่ยากลำบากทั้งหลายในชีวิต
ฤดูแห่งการตั้งคำถามต่อตนเอง
แล้วใบไม้สีเขียวชอุ่มจะกลับมาเต็มต้นอีกครั้ง
ตั้งใจเติบโต เพื่อรอการมาถึงของดอกไม้สีม่วงในปีหน้า
ปีหน้าจะถามคำถามมากมายแบบนี้ไหมนะ?
แล้วปีที่ผ่านๆมาฉันสงสัยในตัวเองน้อยลงบ้างรึเปล่านะ?
ขอตั้งตามีชีวิตอยู่เพื่อเฝ้าดูวันที่ดอกไม้สีม่วงบานไปทั่ว
และไม่มีคำถามใดหลงเหลืออยู่แล้ว
หวังว่าฉันจะใช้ชีวิตต่อไปแทนการตอบคำถามที่คำตอบไม่มีอยู่จริงไปทั้งหมดแล้ว
เมืองที่เราเรียนอยู่ ตอนสอบไฟนอล จะเป็นช่วงเดียวกับที่ดอก Jacaranda บานเต็มที่พอดี
พอมันเริ่มออกดอก ก็จะเริ่มได้ยินคนพูดถึงการไม่อยากมีชีวิตอยู่บ่อยขึ้นเรื่อยๆ
ในมหาลัยมีปลูกไว้เต็มเลย ตลกร้ายดี
หน้าปกคือรูปของดอก Jacaranda จริงๆ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in