ฉันเป็นคนกังวลกับตัวเอง 

ถึงขนาดแบบว่า ไม่อยากนอน เพราะไม่อยากตื่นขึ้นมาพบกับความจริงบางอย่างวัันนี้ฉันอยู่ที่บ้านและได้คุยสารทุกข์สุขดิบตามประสาแม่ลูก  แม่ชอบบอกกับฉันว่า อย่านอนดึกนะลูก มันไม่ดีต่อร่างกายของเรา

ฉันตอบกลับไปว่า 

"   ไม่อยากนอน และก็ไม่อยากตื่น  " 

แม่ตอบว่า

" ไม่เข้าใจ ทำไม " 

ฉันเลยตอบไปว่า
"  ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนกลางคืนที่นอนดึกเพราะไม่อยากนอน และก็ไม่อยากตื่นอ่ะ  " 

แม่ก็ตอบฉันกลับมาว่า

" กังวลอะไรหรือเปล่า เพราะไม่อยากตื่นขึ้นมาเจอกับปัญหาใช่มั้ย ? " 

ฉันตอบว่า

" คงงั้นมั้ง เพราะมันเหมือนมีอะไรในใจเต็มไปหมด คงรวมถึงเรื่องงานที่ต้องส่งอาจารย์ด้วย " 

 แม่ตอบกลับมาว่า

" หนูอ่ะ เป็นคนที่ชอบกังวลมากเกินไป " 

และฉันก็ตอบกลับไปว่า

"  บางเรื่อง บางอย่าง ก็ไม่อยากจะคิด หรือกังวลอะไรหรอก แต่พยายามแล้วอ่ะ แต่มันก็ยังวนเวียนอยู่ในใจอย่างงั้น บางครั้งเวลาทำอย่างอื่น พวกถ่ายรูปเล่น อ่านหนังสือเล่น ดูหนัง หรือเล่นคอมอะไรสักอย่างที่เป็นผ่อนคลายมันก็ทำให้หายกังวลไปพักนึงเท่านั้น พอเลิกเล่นแล้วต้องกลับมาสู่ความเป็นจริงที่ต้องดำรงชีวิตก็กลับมาคิดอีกครั้ง  " 

แม่ก็ตอบไปว่า
" เห้ออ 555555555 เลิกกังวลเถอะเพราะมันไม่ดีกับเราหรอก กังวลไปยังไงก้ต้องพบกับความจริงอยู่ดี ...   "