เกรเทลเอียงคอยืนงงกับทีท่าของเจ้านายผมเขียวเพราะเขาเงียบไปหลังจากที่เธอกล่าวแบบนั้น คนตัวเล็กไม่เข้าใจความคิดของเขานัก อยากจะถามก็ถามย้ำอยู่ได้ แต่พอตัวเองจะไปก็ไปแบบเงียบ ๆ จนเธอเองยังตามไม่ทัน อย่างไรก็ตามเธอละความสนใจจากเขาแล้วหันไปสนใจงานของตนเองในวันนี้ แม้ว่าเขาจะมีท่าทางแปลก ๆ ชวนสงสัยแต่มันไม่ได้ช่วยแก้ปัญหางานของเธอให้เสร็จทันเวลา

เด็กสาวเริ่มชินเข้ากับค่ายแห่งนี้ได้ทีละนิดทีละน้อยจนเป็นที่รู้จักของคนทั้งตลาดค้าทาสโมเบียส เนื่องจากความน่ารักถ่อมตนและใจดีเอื้อเฟื้อแล้ว เธอมักจะเข้าไปช่วยงานเล็ก ๆ น้อย ๆ จากพวกป้าแม่บ้านทั้งหลายจนกลายเป็นขวัญใจของวัยผู้สูงอายุ แค่เธอเดินผ่านก็มีแต่คนเรียกคนทักไปหมดในระยะเวลาไม่ถึงหนึ่งเดือน

ช่วงเย็นพอเธอไปช่วยงานครัว พวกป้ากันนาร์ก็ชวนเธอคุยสารพัดไปเรื่อย เด็กสาวจึงสบโอกาสหลอกถามข้อมูลเกี่ยวกับโลกภายนอกดูเผื่อว่า โดยเธอจะใช้ข้ออ้างว่าตนเองอยู่แต่ที่นี่ไม่รู้ว่าตอนนี้ข้างนอกเป็นยังไงบ้างแล้ว

“ป้าข้าถามอะไรอย่างหน่อยสิ ข้าอยากรู้ว่าตอนนี้ข้างนอกเป็นยังไงกันบ้างแล้ว” 

หญิงวัยกลางคนหันหน้ามามองเด็กหนุ่มหน้าหวาน ป้ากันนาร์ไม่ได้เอะใจอะไรเพราะจากที่นางรู้จักเด็กนี่มาก็จริงตามที่เกรเทลบอก เด็กหนุ่มอาศัยอยู่แต่ในค่ายจะไปรับรู้ข่าวสารด้านนอกได้ไง

“เจ้าอยากรู้อะไรก่อนดีมันก็มีหลายเรื่องเลย อืม…งั้นเรื่องนี้แล้วกัน” 

ป้ากันนาร์ทำหน้านึกอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นตัดสินใจมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกวักมือเรียกให้เธอเขยิบไปพร้อมให้เธอเอียงหูเข้าไปใกล้ ๆ นางจงใจลดระดับเสียงตนเองลงมาแล้วกระซิบพูดเสียงเบา

“ตอนนี้ข้างนอกกำลังวุ่นวายเลยล่ะเกรเทล เห็นว่าจะมีพวกกบฏออกมาต่อต้านกษัตริย์องค์ปัจจุบัน” 

เด็กหนุ่มย่นหน้าเลิกคิ้วขึ้นสูงมองหน้าป้าสงสัยนักว่าเกิดจากเหตุอะไรขึ้นกันแน่ นี่เธอดันหลงมาอยู่ยุคสมัยสงครามกลางเมืองหรืออย่างไร

“พวกทหารที่ชอบมาเที่ยวบาร์เหล้ามันพูดกันสนั่น ว่าขุนนางฝ่ายซ้ายไม่ถูกกับพระองค์จนอยากขึ้นมามีบทบาทแทน” 

ป้ากันนาร์พูดอย่างออกรสชาติ ตาก็ยังสอดส่องมองเลิ่กลั่กซ้ายขวาตลอดเวลากลัวจะมีคนมาได้ยินเข้า มีเหตุการณ์บางอย่างที่ทำให้พวกคนราชสำนักอย่างขุนนางน้อยใหญ่เริ่มสั่นคลอนระแวงกันเอง เหมือนมีคลื่นใต้น้ำที่กำลังรอวันซัดเข้าฝั่งอย่างรุนแรง

“ข้าว่านะถ้ามันเกิดขึ้นจริงคงเป็นหายนะชัด ๆ เกรเทลเอย “

“เพราะอะไรเหรอป้า?” 

เด็กหนุ่มร่างเล็กขยับตัวเข้าไปใกล้ป้ามากขึ้น พูดกระซิบงุ้งงิ้งอยู่สองคน จนบาสเตียนได้ยินจึงหันหลังมามอง แต่ยังไม่เดินมาจับแยกเพราะอยากดูไปเรื่อย ๆ ว่าสองคนนี้จะพูดคุยไปสิ้นสุดกันตรงไหน

” เพราะพระองค์ก็มีพวกหนุนหลังเยอะพอ ๆ กับขุนนางฝ่ายซ้าย ถ้ามีการโค่นล้มอำนาจคนที่โดนหางเลขไปด้วยคือประชาชน” 

“…” 

“บ้านเมืองจะลุกเป็นไฟ สินค้าและอาหารอาจขาดแคลนส่งผลกระทบเป็นวงกว้างจากสงครามกลางเมืองที่ไม่มีใครยอมใคร” 

สถานการณ์ยังต้องรอดูต่อไป พวกกบฏกำลังจะกลับมาเคลื่อนไหวอีกครั้ง ในไม่ช้าจะมีคนโดนลูกหลงจากเหตุการณ์ครั้งนี้จำนวนมากแน่ ถ้าไม่มีคนมาจัดการโดยด่วนเราคงได้เห็นเหตุการณ์นองเลือดกันทั้งประเทศ เนื่องจากต่างฝ่ายต่างใส่ความกันไปมาจับมือใครดมไม่ได้แบบนี้

หัวทุยเล็กพยักหน้าหัวสั่นพอเข้าใจสถานการณ์คร่าว ๆ แล้วแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้เรื่องราวความเป็นอยู่โลกด้านนอกเท่าไร เอาไว้เธอแอบไปหลอกตามจากเพื่อน ๆ ในค่ายแทนก็แล้วกัน

” นี่พวกเจ้าสองคนจะยืนคุยกันอีกนานไหม อาหารไม่ได้เสร็จได้เองนะเว้ย “

เสียงทุ้มใหญ่ของบาสเตียนกล่าวตักเตือนเสียงดัง จนร่างเล็กและร่างท้วมอย่างป้ากันนาร์สะดุ้งสุดตัวเพราะรู้ตัวว่าทำผิดกฎมัวแต่คุยไม่ทำงาน ทั้งสองต่างหันหน้ามาสับผักและเนื้อสัตว์ต่อทันที

เกรเทลเดินเปิดประตูบ้านพักเข้ามาด้านใน หางตาเห็นร่างสูงของอารอล์ฟกำลังตบหมอนตนเองให้เข้าที่เพื่อเข้านอน ช่วงหลายวันมานี้เธอเจอหน้ารูมเมตแค่ตอนที่เธอแจกอาหารมื้อเช้าเย็นกับอีกเวลาคือก่อนเข้านอนไม่กี่นาที เนื่องจากเธอต้องช่วยทำความสะอาดครัวให้เสร็จก่อนกลับบ้านพัก กว่าจะมาถึงเขาก็อาบน้ำอาบท่าเตรียมตัวเข้านอนเรียบร้อยแล้ว

“ไงเจ้าหนูงานช่วงนี้หนักไหม? เฮ้อ…ข้ากับเจ้าไม่ค่อยมีเวลาคุยกันเลย” 

เขาอุตส่าห์ได้รูมเมตมานอนเป็นเพื่อนในบ้านพกทั้งที แต่ต่างคนต่างดันไม่มีเวลาแม้กระทั่งคุยกันบ่อย ๆ ขนาดเขากับไรเดอร์ไม่ได้พักบ้านเดียวกัน ยังมีเวลาเจอหน้าคุยกันบ่อยกว่าเกรเทลอีกหลายเท่า

“ข้าว่าไม่เยอะเท่าวันแรกที่มาทำที่นี่หรอกอารอล์ฟ อย่างน้อยก็สองถึงสามงานนิด ๆ ไม่ยากเกิน” 

ชายหนุ่มยิ้มพยักหน้า ก่อนหน้านี้เขาจำได้ว่าตนเองจะถามอะไรสักอย่างจากเกรเทล แต่พอเห็นเจ้าตัวเดินเข้ามาในบ้านพักปุ๊บพลันสิ่งที่อยู่ในหัวก็ปลิวหายไปเสียแล้ว คงต้องไปนั่งนึกใหม่พรุ่งนี้แล้วกันว่าจะถามอะไรเพราะตอนนี้เขาง่วงนอนมาก

“ดีแล้ว ถ้างั้นข้าขอปิดไฟนอนก่อนนะเกรเทล มีอะไรก็ค่อยเรียกข้าแล้วกันนะ” 

มือหนาเอื้อมไปปิดไฟที่หัวเตียงตนเอง จัดการดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างแล้วค่อย ๆ เอนตัวล้มลงนอนเหยียดยาวในท่าที่สบายผ่อนคลาย

“อืม ฝันดีอารอล์ฟ” 

“ฝันดีเช่นกัน” 

เดือนกว่าแล้วที่เธอทำงานอยู่ที่นี่ จะว่าเวลาเดินไปเร็วก็คงจะจริง เธอไม่คิดว่าตนเองจะปรับตัวเข้ากับคนที่นี่ได้อย่างง่ายดาย แม้ว่าสถานการณ์เหมือนถูกบีบบังคับไปบ้างก็ตาม เวลาเธอเลิกงานหรือว่างจากทำความสะอาดเกรเทลมักออกมาเดินเล่นสำรวจในค่ายเป็นประจำ

ตารางงานของเธอค่อนข้างจะมีแบบแผนเป๊ะ ๆ ไม่มีอย่างอื่นเข้ามาแทรก นอกจากว่าเธอเป็นคนเสนอตัวออกไปช่วยงานคนอื่นนั่นแหละ แต่พอเสนอตัวจะไปช่วยงานอื่นนอกจากงานที่วอลล็อคสั่งทีไร เจ้านายเธอก็แทบจะแยกเขี้ยวกินหัวเธอทันที

“ข้าสั่งเท่าไหนเจ้าก็ทำเท่าที่ข้าสั่ง อย่าออกนอกลู่นอกทาง อย่าเสนอตัวโดยไม่ผ่านปากข้า” 

ก็ตามที่เขาพูดใส่หน้าเธอเมื่อสองสามวันก่อนเลย นอกจากนี้เขายังพูดเสริมเล่นเอาเธอเสียวสันหลังพรึบ

“ก็ลองขัดคำสั่งข้าดูแล้วกันเกรเทล มาดูกันว่าสถานะเจ้ากับข้าใครจะทำอะไรได้มากกว่ากัน” 

แล้วเขาก็แสยะยิ้มมุมปากทำสีหน้าเจ้าเล่ห์จนเธอไม่กล้าเสนอตัวช่วยใครอีกเลย แต่บางวันพวกป้า ๆ ก็ชอบมาขอให้เธอช่วยทำนั้นทำนี้ให้ตลอด แล้วเป็นไงล่ะเธอก็ต้องคอยหลบสายตาสับปะรดของอีกตาหัวเขียวไง มีอย่างที่ไหนมาขู่คนอายุน้อยกว่าได้ลงคอคิดว่าตัวเองเจ๋งนักหรือไง

…โคตรใจร้าย!…

ซึ่งเธอได้แต่สบถบ่นก่นด่าเขาภายในใจอยู่ดี เด็กสาวเดินหอบข้าวของเพื่อมาทำความสะอาดบ้านพักเจ้านายเหมือนตามปกติเพิ่มเติมเธอยังมีของเล็ก ๆ น้อย ๆ จะเอามาให้เขาด้วย แต่พอก้าวขาเข้ามาภายในบ้านกลับพบว่าบ้านเงียบสนิทเหมือนไม่มีคนอยู่

“นายขอรับ” 

เกรเทลเดินไปตามทางเดินตะโกนเรียกหาเจ้านายผมสีเขียวสุดจี๊ด เธอเดินตะโกนเรียกวนไปวนมาในบ้านแต่ก็ยังไร้ซึ่งเสียงขานตอบกลับมา โดยปกติของทุกวันเวลาเธอมาทำความสะอาดบ้านพักของเขา วอลล็อคมักจะอยู่รอเธอมาก่อนถึงจะออกไปคุมงานข้านนอกเสมอ

“นายอยู่ไหนขอรับ” 

ทว่าสำหรับวันนี้ดูเหมือนเจ้านายใหญ่คนดีของเธอจะไม่อยู่บ้าน เกรเทลลองเดินขึ้นไปเช็กชั้นบนก็แล้ว หลังบ้านก็แล้ว ระเบียบหน้าต่างก็แล้ว หรือแม้กระทั่งในห้องน้ำ ก็ไม่มีแม้แต่เงา

“เกรเทลนั้นเจ้าใช่หรือเปล่า?” 

------

กดหัวใจ ❤️ หรือคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ไรท์ได้นะคะ

หากพบคำผิด แก้ไขหรือติชม โปรดคอมเมนต์อย่างสุภาพไรท์ยินดีปรับปรุงแก้ไขค่ะ

𝑻𝒂𝒍𝒌 𝒘𝒊𝒕𝒉 𝒘𝒓𝒊𝒕𝒆𝒓

หนูเกรเทลนางเตรียมหนีแล้วค่ะ แม้ว่ามันจะอยู่สุขสบายพอสมควร แต่อย่างที่เรารู้กันค่ะว่ามันไม่ใช่บ้านเธอ มันเป็นที่ไหนก็ไม่รู้จัก เป็นใครก็คงอยากกลับเหมือนกันค่ะ ไม่ได้มีแรงใจอยากอยู่ขนาดนั้น(เว้นแต่มีใครอยากให้อยู่)

ไรท์หายไปเกือบอาทิตย์เพื่อเขียนผังตัวละครกับวางทรีตเมนต์เรื่องนี้เพิ่มมาค่ะ เพราะหลังจากนี้ตัวละครจะเริ่มทยอยออกกันมาเยอะขึ้น จากนิยายทะลุมิติสวย ๆ กลายเป็นหนังชีวิตไปแล้วค่ะคุณผู้อ่าน ฮ่า ๆ ๆ หัวจะปวดกับตนเองเขียนอะไรออกมากันเทียน่า!!🫣

ใครอยากอ่านเกร็ดเล็กผสมน้อย อย่าลืมแวะมากดไลก์ กดติดตามเพจนะคะ จะมีอะไรที่เป็นเบื้องหลังการทำงานเยอะมากจริง ๆ เผื่อรี้ดบางคนเหงาในวันที่ไรท์ไม่ได้อัปนิยายก็มาชวนคุยกันที่เพจได้ค่ะ✨

​

แวะมาพูดคุยเล่นหรือดูอัปเดตเกี่ยวกับนิยายไรท์ได้ที่

Facebook : C.T.Tiana

X (Twitter) : @Ccttiana