เราเป็นคนหนึ่งที่หลงรักการอ่านหนังสือเป็นชีวิตจิตใจ 
โดยเฉพาะการอ่าน "นวนิยาย" แนวประโลมโลก

สมัยมอปลาย... นวนิยายดังๆของนักเขียนดังๆอย่าง แก้วเก้า (ว.วินิจฉัยกุล)  ทมยันตี  โสภาค สุวรรณ   กิ่งฉัตร ปิยะพร ศักดิ์เกษม ดวงตะวัน (เด็กสมัยนี้รู้จักม้ายยยยย) เราว่าเรากวาดทั้งห้องสมุดมาอ่านแล้ว บางเรื่องอ่านจนลืมไปว่าตัวเองเคยอ่านแล้ว

พอเรียนมหาลัย คงเพราะความชอบพวกวรรณกรรมอะไรแบบนี้ ก็เลยมาเรียนอะไรที่เกี่ยวกับวรรณกรรมโดยตรง (555) แต่พอมาเรียนอะไรพวกนี้มันทำให้เราอ่านนิยายไม่สนุกเท่าที่ควรจะเป็นนะ อ่านแล้วก็คิดโน่นนั่นนี่ ทฤษฎี บลาๆๆๆ ยิ่งเรียนสูงขึ้นๆ ก็ยิ่งอ่านหนังสือสนุกน้อยลง บางครั้งอยากจะเลิกเรียนกลับไปอ่านหนังสือแบบโง่ๆเหมือนเดิม

เราว่ารสนิยมในการอ่านหนังสือเปลี่ยนไปตามอายุนะ (คุณคะ ตอนนี้เราอ่านหนังสือธรรมะและ      ฮาวทูการใช้ชีวิตเยอะมาก)


พอแก่ขึ้น เรียนมหาลัยเราชอบอ่านเรื่องสั้นแนวการเมือง อ่านวรรณกรรมแนวเพื่อชีวิต แนวสังคม พวกนิยายประโลมรักก็ยังอ่านได้แต่ไม่ได้อินเหมือนสมัยเป็นเด็ก ยกเว้นบางเรื่องที่ชอบมากจริงๆ อย่าง  "ของขวัญวันวาน" ของ ว.วินิจฉัยกุล รักมากกกก อ่านซ้ำๆ ชอบคาแรกเตอร์ของพระเอกมากกกกกประเภทเย็นชา ปากจัด เหมือนไม่แคร์ใคร แต่จริงๆโดดเดี่ยวเดียวดาย ต้องการความรัก พระเอกแบบนี้อย่าให้เจอนะคะ รักเลย ^^  ถ้ามีโอกาสเจออาจารย์ ว.วินิจฉัยกุล อยากจะเข้าไปกราบแล้วบอกว่าหนูรักงานอาจารย์มากค่ะ งานของอาจารย์เป็นแรงดลใจให้หนูหลายเรื่องเลย(กราบบบบบ)

พอโลกมันเปลี่ยน แนววรรณกรรมมันก็เปลี่ยนแล้ว เชลฟ์ที่เคยวางวรรณกรรมพวกรางวัลซีไรต์ถูกกวาดทิ้งอย่างไม่ไยดี คือไม่มีคนอ่านแล้ว  วรรณกรรมเยาวชนถูกแทนที่ด้วยนิยายวาย/นิยายออนไลน์ (คนรุ่นเก่าบางคน เรียกว่า วรรณกรรมขยะเลยเหอะ)   ถามว่ารู้สึกไง จริงๆใจหายนะ เด็กๆสมัยนี้ไม่ค่อยได้อ่านวรรณกรรมชั้นครู วรรณกรรมที่ภาษาดีๆกันอีกแล้ว  อย่าง "ท่อนแขนนางรำ" ของ มนัส จรรยงค์ ไปถามเด็กๆ คงส่ายหัวไม่รู้จักกันเป็นแถว

ในความใจหายเราก็มีความเข้าใจวรรณกรรมออนไลน์สมัยนี้นะ  เว็บเด็กดีนี่ก็เคยไปเขียน (เขียนไม่จบแล้วก็ทิ้งไป ฮ่าาา)   จริงๆเราไม่ค่อยได้เขียนงานในแนวฟิคชั่นเท่าไหร่ สมัยวัยรุ่นเขียนพวกแหววๆไม่ได้เลย เคยเขียนเรื่องสั้นแนวเสียดสีสังคมแล้วได้รับคำชมจากพี่นักเขียนคนหนึ่งด้วยล่ะ ^^  (แต่เราก็ทิ้งความฝันที่จะเขียนหนังสือทิ้งไป เพราะจริงๆการเขียนเป็นทักษะที่ยากที่สุด ต้องมีความมานะอดทนมาก กว่าจะกรองความคิดให้เป็นตัวหนังสือ - เราหมายถึง งานเขียนดีๆนะ  เอาจริงถนัดงานรีไรต์มากกว่า )

เอาล่ะ ยุคสมัยเปลี่ยนไป ตอนนี้เค้ามีนิยายแชตจอยลดาแล้วนะเธอ 555 โลกมันเปลี่ยนไปขนาดนั้น
แต่ที่ไม่เปลี่ยนไปคืออะไรรู้ไหม "การที่เราหลงรักใครซักคนผ่านตัวหนังสือไงล่ะ" 

เวลาเราชอบสไตล์การเขียนของใคร ใครเขียนงานที่โดนใจเรา เราซึมซับตัวตนของนักเขียนผ่านงาน มันกลายมาเป็นความรักทั้งโดยรู้ตัวและไม่รู้ตัว

เราเคยชอบงานของนักเขียนคนหนึ่ง ชอบมากกก เข้าทำนองเป็นแฟนคลับแหละ แต่ก็ไม่ได้แสดงตัวอะไร สมัยก่อนช่องทางการสื่อสารมันไม่ง่ายขนาดนี้ นักเขียนที่เราชอบคนนั้นก็ไม่ได้เขียนออนไลน์ด้วย การจะบอกว่าชอบงานเค้า (จริงๆคือชอบตัวตนของเค้าส่วนหนึ่ง)  พอมีโอกาสเจอตัว เราก็จะเข้าไปบอกเลย ชอบงานพี่มากนะคะ ชอบมาก ตามอ่านตลอด คือได้แค่นี้ก็พอ

แต่ล่าสุดมีนักเขียนคนหนึ่งที่เราชอบงานเค้ามาก เคยเอามาวิเคราะห์ส่งอาจารย์ก็ตั้งหลายเรื่อง เคยเอาไปเล่าและสอนให้คนอื่นฟังก็เยอะ คือชื่นชมผลงานมาก หลงรักงานเค้ามากจริงๆ แต่เร็วๆนี้เราได้เห็นพฤติกรรมบางอย่างในชีวิตจริง (ที่รับไม่ได้เลย) ยอมรับว่าเสียความรู้สึกมาก เสียใจ TT ทำใจนานหลายเดือนนะ กว่าจะกลับมาอ่านงานเค้าได้อีก  คือ บางทีความชอบมันก็มากับการคาดหวังตัวตนจริงๆของคนคนนั้นนะ เวลาไม่เป็นไปอย่างที่หวัง (ใครให้แกหวัง) ก็อดเสียใจ เสียความรู้สึกไม่ได้

มันมี 2 ทฤษฎีแบบกว้างๆที่เคยเรียนมา (ถ้าผิดอย่าว่านะ เรียนมานานแล้ว)  คือ อย่างแรก เวลานักเขียนเขียนงาน งานของเค้ามันแยกกับ ตัวตนจริงไม่ออกหรอก งานเขียนก็มีความสัมพันธ์ สะท้อนตัวตนของนักเขียน  แต่อีกทฤษฎีหนึ่งบอกว่าให้ลองอ่านแบบคิดดูว่า  นักเขียนตายไปแล้ว The Death of the Author คือ อย่าไปโยงชีวิตจริงนักเขียนกับงานเขียน อ่านเฉพาะตัวบท ให้ดูงานเขียนเป็นสำคัญ

บางทีชีวิตคนอ่านเลือกยากเหมือนกันนะว่าจะใช้ทฤษฎีไหน เอาเป็นว่าแล้วแต่สถานการณ์แล้วกัน
เราหลงรักเค้าผ่านตัวหนังสือได้ แต่นั่นล่ะ
นั่่นคืองานเค้า เป็นตัวตนแค่ส่วนหนึ่งของเค้า ไม่ใช่ตัวตนทั้งหมด อย่าคาดหวัง

คิดง่ายๆว่า แค่เราได้หัวใจฟูเพราะตัวหนังสือของใครบางคน - มันก็วิเศษๆมากแล้วนะ


ป.ล. ในจอยลดา เราเจอคนที่เราหลงรักตัวหนังสือของเค้าแล้วนะคะ หลงรักมากจริงๆ :) ถ้ามีโอกาสเจอตัวจริง อยากจะเข้าไปกอดเลยล่ะ (แต่คงไม่ทำจริงหรอก 5555)