ไหนวะมึง 

ซึ่งคน ๆ นั้นก็ไม่ได้ทำผิดครหาอะไร แค่รู้สึกเจ็บเพราะว่าฉันปากแข็งไม่พูดออกไป ยังคงสถานะเพื่อนไว้ตลอดมา

ก็สมควรอยู่

จนกระทั่งฉันรู้สึกบางอย่างกำลังผลิบานในหัวใจจากที่หวาดกลัวเรื่องความรักมานานในรอบ 21 ปีของชีวิต และมันก่อตัวขึ้นเร็วอย่างน่าประหลาด ประหลาดจนตกใจตัวเอง จนเป็นสาเหตุที่ต้องมานั่งพิมพ์ลงที่นี่

ฉันกำลังจะคลั่งในความรัก

คลั่งจนฉันอยากพรูความรู้สึกตั้งแต่แรกพบจนถึงปัจจุบัน แม้ว่าเราจะรู้จักกันผ่านโซเชียลออนไลน์ก็ตาม

เอาล่ะ

ฉันรู้จักเขาเพราะเป็นฝ่ายเข้าไปทำความรู้จักก่อน เขาเป็นนักวาด ฉันเป็นผู้เสพ ในช่วงแรกเราไม่ค่อยได้คุยกันมาเพราะไม่มีใครรู้จักใครเป็นการส่วนตัว งานคุณดีมากเลย ขอบคุณมากนะคะ หรือฉันก็เพียงแค่อะไรนิดๆหน่อย แชร์งาน จิปาถะ

แล้ววันหนึ่งเราก็เริ่มคุยกันมากขึ้น ประมาณว่ามีประเด็นบางอย่างที่ทำให้เราเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย เริ่มสนทนากันยาวขึ้น ยาวขึ้น เขาเป็นคนตลก มีสีสัน มั่นใจในตัวเอง ฉันมองแบบนี้ผ่านตัวอักษรที่โต้ตอบกลับมา

รู้ตัวอีกทีก็ผ่านมาปีนึงที่รู้จักกันแล้ว แล้วสิ่งที่ฉันสังเกตจากเขาได้คือ ไม่ค่อยตอบ ไปจนถึงอาจจะไม่ได้เข้ามาบ่อย ๆ ซึ่งมีอยู่วันหนึ่งเขาไม่ได้ปรากฏให้เห็นหน้าทามไลน์ รวมถึงการตอบแชทในนั้น ทำให้ฉันรู้สึกกระวนกระวายอย่างถึงที่สุด

ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งใจสั่น คอบดูอย่างตลอดว่าเขาจะเข้ามาเมื่อไหร่ ฉันอยู่ไม่สุขจนเครียดแบบบอกไม่ถูก ทักซ้ำจะเสียมารยาทหรือไม่ แล้วเมื่อถึงเวลาที่อารมณ์นั้นถึงขีดสุด

เขาก็ทักกลับมา

เหมือนน้ำสามารถดับไฟได้ในเสี้ยววินาที

แต่เหตุการณ์นี้มันทำให้ฉันเรียนอยู่ได้อย่างหนึ่ง ถ้าเขาไม่ตอบก็ปล่อยเขา ไม่ว่าเขาจะไม่ว่างแค่ไหนก็ปล่อยเขา ถ้ามันจะมา เขาก็จะมาเอง และฉันแอบคิดว่าการกระทำที่ทักแชทซ้ำมันดูบุกรุกเกินไป ฉันควรจะเพลาตัวเองเสียบ้าง

นับแต่วันนั้นฉันจึง "ไม่ค่อย" รู้สึกกระวนกระวายเวลาเขาตอบช้า จงคิดเสียว่าไม่ใช่ทุกคนที่จะว่างตลอดเวลา ฉันควรทำใจกับมัน ทำใจกับตัวเอง

แต่สิ่งที่ยังคงเดิมคือ ฉันรอคอยที่จะได้ตอบเขา ทุกวัน ตื่นเช้ามาฉันจะดูแจ้งเตือนของเขาเป็นสิ่งแรก ฉันจำได้ว่าเขาจะตอบเวลาประมาณไหนแม้ว่าครั้งหนึ่งเขาเคยตอบเช้ามาก ๆ จนรู้สึกแปลกใจ ก่อนที่เขาจะปรากฏตัวจะต้องเกิดอะไรขึ้น

ฉันชอบที่เขาเริ่มเล่าเรื่องส่วนตัว มันทำให้ตัวเองไม่ใช่คนไกล เชิงว่าทำให้เขาสบายใจที่จะกล้าพูดเรื่องส่วนตัวออกมา

ฉันชอบที่เขาถามกลับว่าเป็นอย่างไรบ้าง ทำอะไรอยู่ มันทำให้ฉันมองว่าเขาก็ใส่ใจไม่ใช่น้อย

และฉันชอบที่เขายังคงตอบกลับฉันเสมอมา

นับตั้งแต่นั้นฉันคิดว่าเขาเริ่มตอบเร็วขึ้นบ้าง ไม่ได้ทิ้งสองถึงสามวันค่อยตอบ เรียกว่าตอบทุกวันเลยก็ได้แม้ประประโยคละวัน คนทั่วไปคงมองว่าฉันฝืนไปทำไมในการกระทำที่ดูไม่มีความหวังแบบนี้ หากถามตัวฉันเอง ฉันก็ไม่รู้ ฉันแค่ทำใจสิ่งที่อยากทำต่อไป

บทความนี้ถูกเขียนไว้ช่วงต้นเดือนธันวาคม

และกำลังจะเขียนต่อในปลายเดือนเมษายน เพื่อบอกว่าแม่งจบไม่สวย