ฉันหันหลังมองริบบิ้นเส้นชัยที่เกลื่อนพื้นพวกนั้นไม่ว่ากี่สนามต่อกี่สนาม
มองมันอย่างเรียบเฉย นิ่งไม่ไหวติง
มองขาสองข้างอ่อนแรง
ฉันกำลังนั่งอยู่กับที่
ฉันมีชัยชนะ
ฉันเอาชนะชัยชนะพวกนั้นมากมาย
ฉันทำมันตัวคนเดียว
สู้กับอุปสรรคล้านแปดตัวคนเดียวมาจนถึงตอนนี้
วันที่ฉันวิ่งไม่ไหว
ฉันวิ่งต่อไปไม่ไหว
ฉันเหนื่อย
ปวดขา
ปวดตัว
หายใจลำบาก
ปวดใจ
ลำพัง
เหนื่อย
เครียด
เหนื่อย
ร้องไห้
เหนื่อย
เหนื่อย
อารมณ์ของฉันเป็นพลวัต มันไม่เคยหยุดนิ่ง ขับเคลื่อนด้วยแรงของจิตใจ จนกระทั่งมีคนหยุดการทำงาน เครื่องจักรมีปัญหา เรียกช่างไม่ได้ เรียกวิศวกรมาดูอาการก็ไม่ได้ กลายเป็นฉันเองที่คอยหยอดน้ำมันหล่อลื่นในตัวฉันขับเคลื่อนอีกครั้ง ซ่อมตัวเอง จัดการด้วยตัวเอง
ฉันขับเคลื่อนด้วยตัวเอง ยกแขนจักรกลหยอดน้ำมันโดยไม่ใช้โปรแกรมหรือรหัสเลขฐานสองจากใครก็ไม่รู้สั่ง
ตอนนี้อาจเป็นเครื่องจักรที่ระบบนึกคิดด้วยตัวเองกำลังแปรปรวน ซึ่งฉันกำลังซ่อมมันอยู่ ให้มันทำงานได้จนถึงวันพรุ่งนี้ของพรุ่งนี้
แล้ววันหนึ่งน้ำมันจึงหมดขวด ต้องการขวดใหม่สำรองไว้ อย่างน้อยก็ขอให้ใครเอามาให้
ซึ่งไม่มีใคร
ก็ต้องผลิตตัวเอง ซ่อมตัวเองใหญ่
สักวันหนึ่ง เครื่องจักรจะทำงานเกิดพิกัด และพังในที่สุด
แค่ต้องการใครสักคนมาฮีลใจแค่นั้น ฉันเหนื่อยที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง เหมือนกำลังจะตาย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in