เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
จากวันร้างลา...สู่วันแรกรักIfIStay
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน Chapter 7
  • "ชู.." 

    "มีอะไรรึ?" อากาอิหันกลับไปถามโจดี้

    "ชู... ฉันอยากให้ชูช่วยฟังบันทึกการให้ปากคำของผู้ต้องหาหน่อยน่ะ ฉันทำไม่ทัน"

    "หืม น่าแปลกนะที่เธอบอกว่าทำไม่ทันเนี่ย?"

    "เอาน่า ถือว่าช่วยฉันหน่อยเถอะ เอาแต่คลิปนี้ไปนะ"

    โจดี้ยื่น usb อันเล็กๆ ให้เขา 

    "ฟังเสร็จก็ทำสรุปมาให้ฉันหน่อยนะ"

    "เดี๋ยวฉันทำให้เลยก็ได้"

    "อ๊ะ อ๊ะ ไม่ได้ๆ ชูต้องเอากลับไปฟังที่บ้านนะ ระหว่างนี้ทำอย่างอื่นไปก่อนนะ"

    อากาอิงงกับท่าทางของหญิงสาวแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เขาไม่ใช่คนจุกจิกอยู่แล้ว

    เมื่อกลับบ้าน จัดการธุระต่างๆ ของตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาจึงเอา usb อันน้อยนั้นเสียบเข้ากับโน้ตบุ๊คเพื่อเปิดไฟล์ดู

    ในนั้นมีไฟล์อยู่แค่ไฟล์เดียว เขาเสียบหูฟังแล้วเปิดดูก็พบคนที่คุ้นเคยอยู่ในคลิปนั้น ใบหน้านั้นมีรอยเศร้าหมอง แววตาสีครามวูบไหวและดูอ่อนล้า เรือนผมสีบลอนด์เป็นประกายล้อแสงไฟ ริมฝีปากบางสีชมพูเริ่มเอ่ยถ้อยคำออกมา

    "สวัสดีครับ คุณอากาอิ ชูอิจิ ผม...ฟุรุยะ เรย์นะครับ 
    ผมไม่รู้ว่าคุณจะจำผมได้มั้ย? แต่ผม...จำคุณได้อย่างชัดเจนเลย ผมลองทำแบบที่คุณทำบ้างแล้ว เอ่อ..ลบความทรงจำน่ะครับ แต่มันไม่เวิร์คเลยครับ มันเจ็บปวดมากๆ 

    ผม...คิดถึงคุณครับ ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ อย่าเพิ่งหัวเราะผมนะครับที่จู่ๆ ก็พูดแบบนี้ ผมรู้ว่าคุณคงงงมากๆ เพราะคุณไม่รู้จักผม แน่นอนสิ... ก็คุณน่ะลบผมออกจากความทรงจำไปแล้วนี่นา 

    ผมอยากขอโทษคุณนะครับ...สำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา สำหรับความเอาแต่ใจของผม สำหรับความเห็นแก่ตัวของผม ผมรู้ว่ามันสายเกินไปแล้วที่จะพูดแบบนี้ แต่ผม...เสียใจจริงๆ ครับ

    ผมรักคุณ... อันที่จริง มีคำพูดมากมายที่ผมอยากจะบอกคุณ แต่ผมกลับพูดไม่ออก หึ หึ หึ

    ทำไม... ผมถึงมาคิดได้เอาตอนนี้นะ" 

    ณ ตอนนี้คนในคลิปนั้นกำลังร้องไห้ น้ำเสียงเริ่มสะอึกสะอื้นแต่ยังคงอดกลั้นเอาไว้ 

    "ยังไงก็แล้วแต่ ผมขอโทษจริงๆ นะครับ และขอบคุณคุณด้วย...ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมา คุณให้แต่สิ่งดีๆ กับผมมาตลอด
    แม้หลังจากนี้เราจะไม่รู้จักกันแล้ว... แต่ผมก็อยากขอให้คุณโชคดี มีความสุขมากๆ นะครับ" 

    คนในคลิปเดินมาปิดเทป จากนั้นภาพก็หายไปมีแต่เพียงความมืดมิดปรากฎขึ้นบนจอเท่านั้น

    อากาอินั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจนได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้อง

    ก๊อกๆๆ

    อากาอิเดินไปเปิดประตูแล้วก็ชะงัก 

    ...ผู้ชายที่อยู่ในคลิปคนนั้นนั่นเอง...

    "อ..อา...อากาอิ คือผมแค่...ผมอยากเจอคุณน่ะ...เลยมาหาถึงที่นี่"

    "...."

    "....คุณคงจำผมไม่ได้แล้วสินะ เห็นคุณสบายดี ผมก็ดีใจแล้ว งั้น..ขอโทษด้วยแล้วกันนะครับที่มารบกวน"

    ฟุรุยะกำลังจะเดินหันหลัง แต่แล้วก็มีแรงมาดึงแขนเขา เขาเซถลาเข้าสู่อ้อมกอดของอากาอิในทันที

    "ฉันดีใจที่นายมาหา"

    'อ...อา...อากาอิ??' 

    ฟุรุยะแถบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาเงยหน้าขึ้นมองคนร่างสูงอยากแปลกใจ อากาอิกระชับฟุรุยะโอบกอดเขาแน่นมากขึ้น 

    "ฉันไม่อยากลบความทรงจำเรื่องของนายออกหรอกนะ ฉันทำไม่ได้จริงๆ ฉันพยายามที่จะลบเรื่องของเราออกไปแต่ฉันก็ทำไม่ได้..."

    ฟุรุยะได้ยินแบบนั้นก็ดีใจ น้ำตาแห่งความยินดีรื้นขั้นในดวงตา "อากาอิ...ผมขอโทษ" 

    อากาอิเอื้อมมือขึ้นมาลูบผมของฟุรุยะ เขาจุมพิตลงตรงหน้ากากของร่างเล็กอย่างเอ็นดูแล้วบอกว่า 

    "ฉันรักนายนะ เรย์"

    "ผมก็รักคุณ" 

    แล้วทั้งสองก็จูบกันอย่างดูดดื่มอยู่ตรงหน้าประตู เพื่อแสดงออกถึงความรักที่พวกเขามีให้กันและกัน พร้อมทั้งยังเป็นการปลอบขวัญคนที่นึกว่าตนเองได้สูญเสียสิ่งที่สำคัญที่สุดไปเสียแล้ว...

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in