การลืมใครสักคน มันจะยากแค่ไหนกันเชียว?
'แค่ออกไปให้พ้นจากชีวิตกันและกัน เดี๋ยวก็ลืมๆ ไปเองนั่นแหล่ะ'
นี่เป็นคำตอบแรกในความคิดฉัน
เพราะงั้นก็เลยเลือกที่จะทิ้งทุกอย่างแล้วหนีไปไกลๆ
ไปในที่ที่ฉันไม่รู้จักใคร และไม่มีใครรู้จักฉัน
เวลา สถานที่ ผู้คนที่นั่นเป็นเหมือนยา โรงพยาบาล และหมอ
ส่วนฉันก็เหมือนผู้ป่วยคนหนึ่งที่ต้องการการรักษาอย่างด่วนที่สุด
ถึงมันอาจจะไม่หายเร็ววันทันใจนัก แต่อย่างน้อยๆ มันก็ดีขึ้นในทุกๆ วัน
ฉันกลับมาพร้อมใจที่เข้มแข็งเป็นคนใหม่
ผู้ป่วยที่ได้กลับบ้าน หลังจากอยู่โรงพยาบาลนานๆ ก็คงอารมณ์ประมาณนี้
ทว่ายังไม่ทันยิ้มออกมาจากใจได้เต็มร้อย พระเจ้าก็เกิดนึกสนุก
เหวี่ยงให้มนุษย์สองคนโคจรมาเจอกันอีกครั้ง
ฉันเจอเขา
เราเจอกัน
ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ด้วยซ้ำ
ความรู้สึกฉันมันตีรวน ภาพความทรงจำตัดเป็นฉากๆ ในหัว
ทุกอย่างมันประเดประดัง ไม่ทันตั้งตัว สมองตื้อ คิดอะไรไม่ออก
รู้แค่ว่าฉันอยากมองเขาชัดๆ
ทำไมน้ำในตาทั้งสองข้าง
ต้องมาทำให้ภาพเขาที่อยู่ตรงหน้าเลือนลางด้วย
เจ็บจัง
เจ็บตรงนี้ที่ใจ
ผู้ป่วยที่หายดี สุดท้ายก็แค่คิดไปเองว่าหายดี
ฉันคิดมาตลอดว่าเวลา 4 ปีมันคงพอสำหรับการตัดใครบางคนออกจากชีวิต
ใช่...ฉันคิดถูก ใครคนนั้นได้ออกจากชีวิตฉันไปแล้ว
แต่น่าเสียดายที่ฉันไม่รู้มาก่อนว่า...
การตัดใครซักคนออกจากชีวิตไปนั้น ไม่ได้แปลว่าเราสามารถลืมเขาได้
เขายังอยู่ตรงนี้ ตอนนี้
ไม่เคยออกไปจากใจได้เลย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in