เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
[บอยอะตอม] Snook mekooperk_
Better me
  • #โจรสลัดฟันเป็ดน้อย #บัวลอยทับทิมกรอบ #หนอนชาเขียวเกี้ยวนางอาย

    #snook_me

    -----------------------------

    "ไอว่าน ไอว่าน!"
    "อะไรๆ" ธนกฤตหันไปตามเสียงเรียกของโอ๊ต ปราโมทย์
    "งานด่วนว่ะ เดี๋ยวเราต้องไปถ่ายงานแถววินเดอแมร์"
    "ห๊ะ ไปทำไม"
    "ถ่ายงานอีสัส รีบกลับห้องไปเก็บของได้แล้ว" ปราโมทย์ตอบแล้วหันไปทำงานต่อ สภาพสตูดิโอในตอนนี้มีสภาพวุ่นวายไม่น้อย เหมือนกับเกิดพายุเล็กๆในห้องถ่ายงานห้องใหญ่
    "เดี๋ยว ไปกี่วัน ไปยังไง แล้วสัปดาห์นี้ที่บอกว่าจะได้กลับไทยอะ?"
    "อีสัส กูไม่รู้ รู้แค่นายสั่งมา แต่กูคิดว่าคงไม่ได้กลับไทยในสัปดาห์นี้หรอก เดี๋ยวคอมกูเอาไปเอง มึงเก็บพวกกล้องไปนะ" พูดจบชายร่างท้วมก็ปิดโน็ตบุ้กแล้วเดินไปอีกทาง ปล่อยให้ธนกฤตยืนถอนหายใจอยู่ที่เดิม

    อุตส่าห์ดีใจว่าจะกลับไปไทยสักวันสองวัน
    นี่ก็ต้องเลื่อนไปอีกแล้วงั้นเหรอ

    -----------------------------

    "อ่า.."
    "นนท์! นนท์!" ธนนท์ลืมตาขึ้นมองไปรอบๆก็พบว่าเขากำลังนอนอยู่ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง เสียงชายที่มีฐานะเป็นสามีของเขาเรียกด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะหลบออกไปให้หมอเดินเข้ามาตรวจ หมอเดินมาดูจอสีดำเล็กๆข้างเตียงครู่หนึ่งแล้วหันไปคุยกับรณเดช ซึ่งชายผิวขาวก็พยักหน้าตามฟังอย่างตั้งใจ ก่อนที่เขาจะมีสีหน้าตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว
    "Les trois sont en bonne santé."
    ธนนท์ก็ได้แต่มองหน้าอีกคนแล้วกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะหันไปมองหน้าบอดี้การ์ดที่ยืนนิ่งๆ แต่มีสีหน้ายิ้มแย้ม แล้วเดินออกไปพร้อมกับคุณหมอ
    "พี่แหนม ผมล้มไปเหรอ"
    "ใช่ พี่กลับมาที่โรงแรมก็เห็นนายนอนอยู่ที่พื้น เรียกก็ไม่ตื่นเลยพามาโรงบาล" ชายอายุมากกว่านั่งลงข้างๆ
    "พี่ออกไปแปปเดียวเอง ต่อไปคงปล่อยเราอยู่คนเดียวไม่ได้แล้วแน่ๆ"
    "ไม่เป็นไรหรอก ผมแค่หน้ามืดน่ะครับ อยู่ดีๆมันก็เจ็บตรงท้องขึ้นมา"
    "ไม่แปลกหรอก นายอุ้มลูกตั้งสองคนนะ" แหนมพูดยิ้มๆ ในขณะที่คนฟังก็ได้แต่นั่งอึ้งทำตาโตด้วยความตกใจ

    สองคน
    เดี๋ยว
    อุ้มลูก

    ควรตกใจกับอะไรก่อนล่ะ

    "555555555ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ" รณเดชหัวเราะลั่นหลังจากเห็นสีหน้าของภรรยาตัวเอง นนท์ยังนั่งเงียบเพราะยังอึ้งกับเรื่องที่เกิดอยู่ ก่อนที่เขาจะเริ่มปริปากถาม
    "เดี๋ยว..เดี๋ยวนะพี่ คือผมท้องเหรอ?"
    "ลูกแฝดด้วยนะ" แหนมยิ้ม แปลกที่คราวที่ธนนท์ไม่ได้ใจเต้นแรงเพราะรอยยิ้มของชายตรงหน้า แต่ใจของเขากำลังเต้นแรงเพราะเรื่องที่เกิดขึ้น ชายที่นั่งอยู่ข้างเตียงเปลี่ยนที่มานั่งบนเตียงแล้วกอดชายวัยรุ่นอย่างเบามือ ส่วนนนท์ก็ค่อยๆกอดอีกคนกลับแล้วกระชับแขนแน่นขึ้นเรื่อยๆ
    "พี่ดีใจมากเลยนะนนท์"
    "พี่ ผมยังทำตัวไม่ถูกเลย แต่ โอ๊ย ผมดีใจมากเลยอะ" ธนนท์ซบหน้าลงกับฝ่ามือตัวเอง เขาเริ่มควบคุมน้ำตาของตัวเองไม่ได้ ซึ่งชายอีกคนก็ปลอบประโลมด้วยการใช้มือยีผมแล้วก้มลงหอมหัวอีกคน

    เขากำลังจะเป็นแม่คน
    ชายข้างๆก็กำลังจะเป็นพ่อคน
    ครอบครัวของเรากำลังจะสมบูรณ์สักที

    -----------------------------------

    หลายวันต่อมา ท้องฟ้าของฝรั่งเศสก็เริ่มสดใสมากขึ้น
    เหมือนกับวันนี้น่ะแหละ

    อนุวัฒน์ตื่นแล้วเดินออกมานั่งริมหน้าต่าง แขนของเขาก็อาการดีขึ้นเรื่อยๆแต่ก็ยังต้องอยู่ในการดูแลรักษาของหมออยู่ดี
    "ตื่นแล้วเหรอ?" เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลังเรียกให้บอยหันไปมอง ซึ่งแน่นอนว่าเจ้าของเสียงก็คือชนกันต์น่ะแหละ
    "ตื่นแล้ว ทำไมวันนี้มาไวจังเลยล่ะ"
    "ผมมาบอกว่าผมจะกลับไทยแล้ว" ชนกันต์เดินไปยืนข้างๆแล้วยิ้มบางให้อีกคน
    "อ้าวเหรอ ไฟลท์กี่โมงล่ะ ให้ไป..."
    "หยุดเลย หมอยังไม่ได้ให้ออกไม่ใช่เหรอ"
    "ก็ใช่" อนุวัฒน์หัวเราะแล้วเอามือจับไหล่ตัวเอง ในใจก็ยังกังวลอยู่ว่าเขาจะไม่ได้เล่นสนุ๊กเกอร์อีกซึ่งความกังวลนั้น มันก็ออกมาทางแววตาของเขาจนชนกันต์มองออก
    "ไม่เป็นไรหรอก" จู่ๆ เสียงเล็กก็พูดขึ้นเรียกให้อนุวัฒน์หันไปมอง
    "เดี๋ยวพี่ก็หาย" ชนกันต์ยิ้ม ก่อนที่เสียงเตือนมือถือจะดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าเขาต้องออกเดินทางไปสนามบินสักที
    "ผมไปละ"
    "เดี๋ยวพี่ตามไปนะ" บอยพูดตามหลังชายที่เดินกลับเข้าไปในห้อง ชนกันต์ชะงักไปพักหนึ่งแล้วหันกลับมาหาคนป่วยที่ยืนพิงระเบียง
    "ไปเร็วสิ เดี๋ยวตกเครื่อง.." ชายตัวสูงพูดติดตลกแต่เสียงของเขาก็หายไปพร้อมกับจูบทีี่เข้ามาแนบกับริมฝีปากของเขา

    เป็นจูบที่ห่างหายไปพักใหญ่

    "เจอกัน" ชนกันต์ผละออกแล้วเอามือตบแก้มอีกคนเบาๆ ก่อนจะเดินหันหลังออกไปทันที ปล่อยให้นักสนุ๊กยืนตาค้างอยู่กับที่ รอสติกลับมา แต่กว่าสติจะกลับมา ชนกันต์ก็เดินออกไปถึงไหนแล้ว

    ทิ้งความหวานและความเขินอายให้อยู่กับอนุวัฒน์

    "ไว้เจอกันนะ อะตอม"

    ----------------------------------


    "เดี๋ยวผมไปนอนแล้วนะ" ภพธรพูดกับคนในมือถือแล้วขยี้ตางัวเงียด้วยความเหนื่อยล้า ส่วนอีกฝ่ายก็ตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงยียวนเหมือนที่ทำเป็นประจำ
    "ฝันดี ฝันถึงผมด้วยล่ะ"
    "ฝันที่ดีคือฝันที่หลับสนิทต่างหากล่ะ"
    "แต่ฝันที่ดีกว่าคือฝันที่มีผมอยู่ข้างในนั้นไง" ธนกฤตตอบแล้วส่งยิ้มให้ชายผิวแทนที่นอนอยู่บนเตียง ภพธรส่ายหัวแล้วเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง ก่อนจะโบกมือไปมาคล้ายกับบ๊ายบายคนในมือถือ
    "ราตรีสวัสดิ์"
    "เดี๋ยวๆ พี่ตู่" ธนกฤตเรียกชายอีกคนที่กำลังจะกดวางสายไว้
    "หือ"
    "คือมันมีงานเข้ามาใหม่อีกแล้วพี่ตู่ สองสามวันนี้ผมอาจจะไม่ได้โทรหา.." ว่านเกาหัวตัวเองแล้วพูดเสียงเบา แต่ชายอีกคนก็ไม่ว่าอะไร กลับส่งยิ้มให้เหมือนเดิม
    "เข้าใจแล้ว ตั้งใจทำงานนะ"
    "ผมคิดถึงพี่ตู่นะ ถ้าผมมีเวลาว่าง ผมจะรีบกลับไทยเลย" ธนกฤตทำหน้าเศร้าจนภพธรอดเศร้าตามไม่ได้ แต่เขาก็ยังยิ้มสู้อยู่เหมือนเดิม
    "นี่ อย่าเศร้าสิคุณ เดี๋ยวก็เจอกันแล้ว" ภพธรตอบ ก่อนจะได้ยินเสียงเรียกธนกฤตผ่านมือถือ ซึ่งชายที่อยู่อังกฤษก็หันไปพยักหน้าทางหนึ่งแล้วหันกลับมาที่จอเหมือนเดิม
    "ผมรักพี่ตู่นะ จ๊วบบบบบ" ชายหน้าเหมือนหมียิ้มตาหยีแล้วยื่นหน้ามาจูบที่กล้อง
    "น่าเกลียดจริงๆ" ภพธรหัวเราะก่อนที่สายจะตัดไป

    เอาเข้าจริงๆ การโทรคุยกันทุกวันแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร
    แต่มันจะดีกว่านี้ ถ้าได้เจอกันตัวต่อตัว

    ทำยังไงดีล่ะ
    ผมคิดถึงคุณจังเลย

    ภพธรหลับตานอนพักหนึ่ง จู่ๆความคิดบางอย่างก็ขึ้นมาในหัวดึงให้เขาลุกออกจากเตียงไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์อยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินมานอนที่เตียงต่ออีกรอบหนึ่ง

    อีกไม่นานก็คงฝันดีจริงๆแหละ

    tbc
    ตอนหน้าตอนจบแล้วนะคะ
    :)

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
Lookwha Natpapha M (@fb2076228282405)
โอ๊ยยยยยย น้องนนท์ได้ลูกแฝดเลยเหรอ TvT