อาการมันรุนแรงขนาดที่ว่าเรานอนไม่หลับไป 2 สัปดาห์ แม่เลยรีบจองตั๋วให้กลับบ้าน เราแอดมิท 1 คืน แล้วก็ได้พบจิตแพทย์ เขาวินิจฉัยว่าเราเป็นโรคซึมเศร้ารุนแรง ยังไม่มีอาการทางประสาท

ทุกวันนี้เรากินยามื้อละเกือบ 10 เม็ด... ทรมาณกับผลข้างเคียงของยา คุณเชื่อไหมล่ะ เราเคยหนักถึง 67 กก. แต่ตอนนี้เหลือเพียง 48-49 กก. ภายในเวลาเดือนครึ่ง

หลังจากนั้นเราก็ประสบปัญหาที่ใหญ่ระดับคลื่นสึนามิซัดสาด... เราไร้ที่พึ่ง เราไม่รู้ว่าจะคุยกับใคร วันๆช่วงนั้นเท่าไหร่จะทุ่มให้กับการดูอนิเมะ ถูกคนที่ชอบหักหลัง

จนเราคิดว่าเรากำลังจะสร้างกำแพงกันตัวเองแล้ว แต่ว่าโชคดีเหมือนกันที่ว่ามีใคาคนนึงเดินเข้ามา เขามาเปิดโลกเราที่กำลังจะปิดตัวดอดอก

ถึงแม้ช่วงแรกๆจะทะเลาะกันรุนแรงมาก แต่เราไม่เคยเสียใจเลยที่ได้พบกับเขา เข่เป็นคนที่เราอยากจะดีขึ้นเพื่อเขา อยากแข็งแรงเพื่อเขา อยากใช้ชีวิตกับเขา

ถึงเส้นทางของเราจะไม่ได้โรยด้วยกลีบดอกไม้เพราะค่อนข้างที่จะถูกกีดกัน... การที่เรารัก มันไม่จำเป็นต้องเป็นหญิงกับชายหรอกจริงไหม? แต่ถึงอย่างงั้น เราก็สัญญากันว่าจะอยู่เคียงข้าง พยุงกันเดิน ซัพพอร์ตกันและกัน :) 

ถึงแม้เขาจะเป็นคนเข้าถึงยาก ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขา เขาเลยไม่รู้ว่าจะต้องตอบรับยังไงจนหลายๆทีเราก็แอบน้อยใจแล้วแอบหลบไปร้องไห้ประจำ

แต่ถึงอะไรๆมันจะแย่ในหลายๆเรื่อง แต่เกือบ 8 เดือนที่ผ่านมามันพิสูจน์ได้จริงๆว่าเรารักกันขนาดไหน... 

               รักเธอเสมอ และจะรักไปแบบนี้ทุกวัน

                                         Hk ❤