เรื่องมันเริ่มต้นขึ้น 

หลังจากที่ผมได้รู้จักกับเธอ

ผู้หญิงที่ตัวกะเปี๊ยกอย่างกับเด็กประถม

แต่กลับมีความคิดเกินตัวไปมากจนผมเองยังต้องอาย

ผู้หญิงที่ดูร่าเริง

แต่กลับมีแววตาที่ไม่เคยสดใสเลยสักครั้ง

ผู้หญิงที่แพ้ควันบุหรี่

แต่กลับสูบบุหรี่จัดจนแทบจะกินแทนข้าวได้

ผู้หญิงที่เข้าใจยาก

แต่กลับเป็นความเข้าใจยากที่ชวนให้อยากเข้าใจ

ผู้หญิงที่โคตรจะใจร้าย...

บางครั้งผมก็คิดนะ

ว่ารักแรกคือสิ่งที่สวยงามจริงๆหรือเปล่า

เธอบอกว่าเธอชอบพระจันทร์

แต่พระจันทร์อย่างผมกลับไม่เคยอยู่ในสายตา

แม้แต่วันที่พระจันทร์ดวงที่เธอต้องการเลือนหายไป

ผมก็ยังไม่ใช่คนที่เธอเลือก

จริงสิ ดวงดาวสามารถอยู่ได้โดยไม่มีพระจันทร์สักดวง แค่ท้องฟ้าก็เพียงพอแล้วกี่จะโอบล้อมมันไว้ ก้อนหินเย็นชืดที่ไร้หัวใจจะไปจำเป็นอะไรสำหรับเธอกัน

ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังคงดันทุรัง 

ผมรู้ดี
เรื่องเกี่ยวกับเธอ ผมรู้

เรื่องแฟนของเธอ ผมก็รู้
เธอหวงจูบของตัวเองมากขนาดไหน อันนี้ผมเองก็รู้

แต่ผมไม่รู้เลย ว่าหลังจากคืนนั้น 

เธอจะหายไปตลอดกาล

อย่างน้อยพระเจ้าก็ยังเข้าข้างผม

เมื่อคำว่าตลอดกาลนั้นไม่มีจริง

ผ่านมาเนิ่นนานแล้วที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้ 

ไม่สิ... ไม่แม้แต่จะได้คุย ผมที่เกือบจะลืมเธอไปแล้วด้วยซ้ำกลับต้องเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ เมื่อทวิตเตอร์แจ้งเตือนว่ามีผู้ติดตามคุณเพิ่มขึ้นมาอีกคน แต่เขาไม่ใช่นักเรียนในมหาวิทยาลัย

จู่ๆเธอก็กลับมา ให้เหตุผลว่าเพราะช่วงนี้ผมดูน่าเป็นห่วง มันเหมือนเดิมแทบทุกอย่าง เราคุยกันมากขึ้น แลกเปลี่ยนเรื่องราวต่างๆ เล่าสิ่งที่เจอมาในแต่ละวันให้กันและกันได้รู้ ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เพราะเธอต่างหากที่เป็นฝ่ายลืมผม

หรือบางที เธออาจจะไม่เคยลืม

ดวงตากลมคู่นั้นสบมองผมด้วยไร้ความรู้สึกใดๆ ก่อนจะลอบถอนหายใจออกมา มาร์ลโบโรมวนหนึ่งถูกจุดขึ้น เธอสูบมันราวกับไม่มีอะไรกระทบจิตใจ

และเช่นเดียวกับทุกครั้ง...

"กูไม่ได้ความจำเสื่อม เพิร์ธ"
"เรื่องบางเรื่องที่ไม่พูดถึง มันไม่ได้แปลว่ากูจำไม่ได้"
"แต่ที่กูทำเป็นไม่ใส่ใจ"
"เพราะกูไม่อยากจำ"

บอกแล้ว ผู้หญิงคนนี้น่ะโคตรจะใจร้าย

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน

เธอพูดถูกทุกอย่าง

แต่ความรู้สึกมันห้ามกันได้เสียที่ไหน

...

ผมหัวเราะ แอลกอฮอล์ใสไหลรินผ่านลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับว่ามันจะเข้าไปชะโลมจิตใจพังๆของผม อย่างน้อยก็ในคืนนี้

คำตอบมันง่ายจะตาย

ไม่มีเลยสักคน