เคยเป็นกันมั้ย ?
ที่มันจะมี เรื่องบางเรื่อง
เหตุการณ์บางเหตุการณ์
คำพูดบางคำพูด
ที่ไม่ว่าเราพยายามหยุดคิด
พยามยามหมกหมุ่นกับสิ่งอื่นๆ
แต่มันก็หนีไม่พ้นเลย
เมื่อไหร่ที่เราได้อยู่คนเดียว
ได้อยู่เงียบๆ
นั่งหายใจเข้า
นั่งหายใจออก
เหม่อลอย
ดวงตาไร้จุดหมาย
ไร้การโฟกัสใดใด
เรื่องราวนั้นๆ....คำพูดเหล่านั้น....มันก็จะคืบคลานกลับมาในห้วงความคิดเราจนได้
มันแย่นะ สำหรับเรา
มันค่อนข้างที่จะรบกวนใจของเรามาก
ไม่สามารถทำหรือคิดอะไรได้
ทุกอย่างมันเหมือนถูกแช่แข็ง
จากดวงตาที่เคยตั้งเป้าหมาย เปลี่ยนเป็นไร้การโฟกัสทันที
เหมือนหลุดไปในภวังค์
เรื่องส่วนใหญ่ที่เข้ามา ก็ไม่ใช่เรื่องแสนดีเลยแม้แต่น้อย
ล้วนแต่เป็นเรื่องราวที่ดึงให้เรายิ่งจมลงไปในห้วงความคิดตัวเอง
ลึกลง
ลึกลง
เหมือนไร้ทางออก
เหมือนไร้หนทาง
แล้วน้ำตาก็ไหลออกมา
เป็นการร้องไห้ที่ปวดหัวและอึดอัด
เป็นการร้องไห้ที่ทรมาน
มันเป็นเรื่องที่เราไม่สามารถจะเล่าให้ใครต่อใครฟังได้
เพราะหากเล่าไป
มีแต่จะยิ่งทำให้คนที่เราคิดถึง และคนที่เราเล่าให้ฟังคิดตาม และแย่ลงเท่านั้น
ไม่ได้...
เล่าไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
เป็นเรื่องราวที่เราหาทางออกไม่ได้จริงๆ
ตอนนี้เรายังหาไม่เจอ
มันคงเป็นเรื่องที่เราต้องปลอบตัวเองและสร้างจิตใจตัวเองให้แข็งแรงกว่านี้
กลัวไปหมด
กลัวว่าฟ้าจะไม่เห็นใจ
กลัวว่าโลกนี้จะไม่มีความยุติธรรม
กลัวความผิดถูกไม่มีน้ำหนักใดใด
กลัว...
กลัวจนเพียงแค่คิดก็สามารถร้องไห้ออกมาได้ง่ายๆ
เราได้แต่สาวภาวนาทุกค่ำคืน
ให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
ให้ทุกคนที่เรารัก.....
เพียงแค่คิดว่าจะพิมพ์อะไรออกไปก็กังวลไปหมด
มันเป็นความรู้สึกที่เราอยากจะแสดงออกอย่างเปิดเผย
แสดงออกสิ่งที่อยู่ในใจเราทุกอย่าง
แต่เราก็กลัว....
ว่าหากทำออกไป มันจะกลายเป็นเหมือนการได้ทำครั้งสุดท้าย
เหมือนในหนังเรียกน้ำตาที่เราชอบดู
กลัวว่าหากทำให้มันแตกต่างไปจากที่เป็นอยู่ ที่ปกติดี มันจะกลายเป็นเรื่องที่เราไม่อยากให้เป็น
ฉากในหนังที่เมื่อพระเอกกลับตัวกลับใจมาเป็นคนเอาถ่าน
เพื่อให้นางเอกภูมิใจ และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข
แล้วสุดท้ายนางเอกก็โดนรถชน....เหมือนในเรื่อง One Day
เราไม่สามารถอธิบายออกมาให้ชัดเจนกว่านี้ได้เราขอโทษ
เราไม่กล้าที่จะพิมพ์สิ่งที่เราคิดออกไปด้วยซ้ำ...
สิ่งไหนจะช่วยเราได้บ้าง ?
เก็บเรื่องราวที่มักห้วนกลับมาหาเราในห้วงความคิดไว้
เก็บใส่กล่องดำแล้วโยนมันลงไปในหลุมดำกลางร่างกาย
ให้มันจนดิ่ง ให้จมไปลึกที่สุด
ยิ่งลึกมากเท่าไหร่ยิ่งดี
เผื่อว่าความลึกที่กล่องดำร่วงลงไป
จะพอถ่วงเวลาที่เรื่องราวเหล่านั้นจะห้วนกลับมาหาอีกครั้ง....
หรือการอยู่คนเดียว...ทำให้เราฟุ้งซ่าน
หากเป็นแบบนั้น ได้โปรดส่งใครซักคนมาเยียวยาความทรมานของเราที
เราเหนื่อย
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in