เธอไม่ชอบพกร่ม แต่ช่วยไม่ได้ที่วันนี้ฝนตกตั้งแต่เช้าและเธอก็มีเรียนเช้า คงไม่ดีแน่ที่เปียกตั้งแต่เช้า

แล้วต้องเรียนต่อถึงตอนเย็น เธอจึงตัดสินใจหยิบร่มออกจากห้องไปด้วย 

" ยังไม่ต้องซื้อหรอก ฝนไม่ตกหรอก " 

" ไม่ซื้ออีกแล้ว ซื้อๆไปเถอะ มันกันฝนอย่างเดียวซะที่ไหน "  

" ไม่เอาอะ ขี้เกียจพก มันหนัก เกะกะด้วย " 

" ก็เลือกอันที่มันกะทัดรัดๆสิ ซื้อติดไว้จะเป็นอะไร ทำไมเรื่องมาก " 

 เธอเงียบ เพราะรู้ว่าแม่เริ่มไม่พอใจ 

" แล้วแต่เลย ไม่ซื้อก็ไม่ซื้อ ขี้เกียจบ่นแล้ว "  แม่พูดแล้วเดินหนีไปอีกทาง

เธอไม่ได้เดินตามท่านไป เธอรู้ว่าเวลาแม่โกรธแม่จะนิ่งและไม่พูดด้วย เธอจึงตัดสินใจยืนเลือกร่มคันที่

เธอคิดว่าเข้ากับเธอที่สุด แต่ทั้งชั้นมีแค่ลายดอกไม้กับลายการ์ตูนโหลๆให้เธอเลือก

" ทำไมไม่ขายร่มสีดำบ้างวะ อย่างน้อยลายเรียบๆกว่านี้ก็ยังดี " เธอบ่นพร้อมหยิบร่มสีฟ้าลายดอกไม้ขึ้น

มา 1 คัน เธอเลือกมันเพื่อที่ไม่อยากจะทะเลาะกับเเม่ก่อนที่จะไม่ได้เจอท่านอีกหลายอาทิตย์

  เธอลงจากรถเมล์ กางร่มสีฟ้าออกแล้วกำลังจะเดินขึ้นสะพานลอย เธอเห็นคนรู้จักคนหนึ่ง เขาเดินตากฝน เธอทำเป็นไม่สนใจ เขาขึ้นสะพานลอยตามหลังเธอมา ก่อนเขาจะเดินแซงเธอมาข้างหน้า เธอเห็นว่าเขากำลังจะเปียกมาก จึงตัดสินใจทักเขาเผื่ออาจเป็นจังหวะให้เขาใช้ร่มด้วยได้

" เปียกหมดแล้ว " เธอพูดปนขำ 

" หึ " เขาหันมาขำแล้วพยายามรีบเดิน

   เธอพยายามยื่นร่มไปบังฝนให้เขาตอนลงบันได แต่มันไม่ได้ช่วยได้เท่าไหร่เพราะเขาอยู่ขั้นล่างเธออยู่ขั้นบน เธอจึงดึงร่มกลับมาที่ตัวเอง พอถึงทางเดินปกติเธอก็ยังไม่กล้าบอกให้เขามาใช้ร่มด้วยกัน เธอพยายามกางร่มเผื่อเขาที่เดินเยื้องๆกันแต่เขาสูงไปและเธอก็คงไม่กล้าจะบอกให้เขาถือร่ม เธอปล่อยให้เวลาผ่านไปจนเดินมาถึงตึกเรียน เขาเปียก เธอรู้สึกผิดแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

   เธอได้แต่คิดว่าอย่างน้อยถ้าเขาไม่สูงขนาดนั้นเธออาจจะกางร่มเผื่อเขาได้ หรือบางทีถ้าเขาหันมาคุยกับเธอ เธอก็อาจจะเนียนกางร่มเผื่อเขาได้ แต่...ใช่ เราไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกัน และมันก็คงอึดอัดแน่ๆที่จะเดินอยู่ในร่มกันสองคนโดยไม่คุยกัน