เมื่อผ่านประตูกระจกใสเข้ามาในร้าน กลิ่นชาหอมๆก็แล่นเข้าสู่ประสาทสัมผัสของชายหนุ่มผู้มาใหม่ กลิ่นของมันทำให้เขาผ่อนคลายได้เสมอ

วันนี้เป็นวันหยุดที่ชอว์นไม่ต้องไปทำงาน ไม่มีสัมภาษณ์ ไม่มีถ่ายแบบและไม่มีอัดเพลง เขาวางแผนเอาไว้ว่าจะแต่งเพลงใหม่อยู่ในห้อง แต่ให้ตายเถอะ! คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก เขาจึงพาตัวเองออกมานอกบ้าน ไปร้านชาเล็กๆที่นานๆทีเขาจะมีโอกาสได้มานั่งดื่มเพราะปกติคนที่นี่ไม่มีวัฒนธรรมการดื่มชาเหมือนกับอังกฤษและร้านนี้ก็เป็นร้านชาร้านเดียวในระแวกบ้าน

 เขาเลือกโต๊ะในสุดที่ดูอับสายตาคน(ถึงแม้ว่าตอนนี้ในร้านจะไม่มีคนก็เถอะ) หยิบใบเมนูขึ้นมา หวังอยากให้เครื่องดื่มช่วยทำให้เขาผ่อนคลายลงและคิดอะไรได้มากขึ้น

แต่เขากลับเลือกไม่ถูกน่ะสิ ใบเมนูเต็มไปด้วยชื่อชาที่เขาเองก็ไม่ค่อยรู้จัก ชอว์นไม่ใช่คนที่เชี่ยวชาญเรื่องนี้ เพราะปกติเวลาเขามาที่นี่ แม่หรือไม่ก็น้องสาวจะเป็นคนจัดการเรื่องเมนูให้เสมอ

 เขาเอาแต่จ้องกระดาษแข็งที่มีเนื้อหาเพียงแค่หน้าเดียวอยู่อย่างนั้นโดยไม่ทันรู้ตัวว่ามีใครอีกคนยืนมองเขาอยู่ จนผู้มาเยือนใหม่ต้องเอ่ยทักเบาๆ

"เอ่อ..ขอโทษนะครับคุณลูกค้า"

เขารีบผละออกจากเมนู เงยหน้ามองเจ้าของเสียงปริศนา แต่ก็ต้องชะงักเมื่ออยู่ๆก็รู้สึกเหมือนกับหัวใจพองโต ใบหน้าร้อนผ่าว มือที่ถือกระดาษแข็งอยู่กำแน่นขึ้นมา นานแล้วที่ไม่ได้รู้สึกแบบนี้กับใคร เขาอยากจะจับปากกาขึ้นมาถ่ายทอดความรู้สึกเป็นท่วงทำนองและคำร้องที่เขาพยายามคิดมาเกือบทั้งวัน แต่ก็ต้องหยุดความคิดนั้นไว้ก่อนเมื่อนึกขึ้นได้ชายหนุ่มหน้าหวานคนนี้รอรับออร์เดอร์จากเขาอยู่

"ขอโทษครับ พอดีผมไม่ค่อยรู้เรื่องชาน่ะ พอจะแนะนำให้หน่อยได้ไหมครับ"

 "แน่นอนครับ ทางเรามีชาหลายแบบให้ได้เลือกตามแบบที่คุณต้องการเลยครับ หากทางลูกค้า ไม่ชอบเข้มๆก็ขอแนะนำเป็น English Breakfast หรือไม่ก็ Darjeeling แต่ถ้าชอบแบบเข้มก็อาจจะเป็นพวก Earl Greyครับ แล้วก็....."

คนตัวเล็กทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างคล่องแคล่ว เอ่ยเสียงเจื้อยแจ้วบอกสรรพคุณเครื่องดื่มอย่างรู้งานชอว์นจับใจความในสิ่งที่คนตรงหน้าพูดไม่ค่อยได้ เขาไล่มองไปตามใบหน้าเนียนของคนตรงหน้า ดวงตาหวาน จมูกโด่ง ปากบางและผมสีน้ำตาลหยิกที่ดูเข้ากันอย่าลงตัว ก่อนสายตาจะเลื่อนไปสบเข้าที่ป้ายพลาสติกสีอ่อนอันเล็กบนหน้าอกด้านซ้ายที่สลักชื่อของเจ้าตัวเอาไว้

 'ชาร์ลี'

"....ถ้าให้เข้ากันหน่อยก็ต้องทานกับคุกกี้ครับ ไม่ทราบว่าทางลูกค้าจะรับเป็นอะไรดีครับ?" ชอว์นรีบเรียกสติตัวเองกลับมาตอนประโยคสุดท้ายของชาร์ลีจบลง

"เอ่อ..ขอเป็น Ceylon ก็แล้วกันครับ" ตอบพร้อมจ้องเข้าไปในตาหวานของอีกฝ่าย จนเจ้าตัวรีบก้มหน้าก้มตาเขียนอย่างลนๆ

"ครับ รับของว่างเพิ่มไหมครับ?" บริกรหนุ่มนามชาร์ลีเอ่ยถามลูกค้าคนเดียวของร้านอีกครั้งก่อนจะก้มหน้างุดคางแถบติดคอ เมื่อชอว์นเผลอหลุดสั่งของว่างที่ไม่มีในเมนูออกไป

"ชาร์ลีครับ"

........

สุดท้ายบทโต๊ะของเขาก็มีCeylonและคุกกี้อีกหนึ่งจานเล็กๆวางอยู่ ชอว์นภาวนาอยากให้พื้นดินสูบเขาลงไปให้รู้แล้วรู้รอด เพราะเมื่อกี้เขาเผลอปล่อยไก่ออกไปโดยไม่ทันรู้ตัวน่ะสิ ดีที่บริกรหนุ่มถามย้ำเขาอีกหนึ่งรอบ ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่กล้ามาเหยียบที่นี่อีกเลย่

หลังจากที่เครื่องดื่มและขนมมาเสิร์ฟ ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาปล่อยไก่ออกมาก็หายไป ชอว์นพยายามชะเง้อหาอีกฝ่าย แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของบริกรหนุ่มหน้าหวาน เขาตัดสินใจหยิบปากกาและกระดาษในกระเป๋าเป้ที่พกติดมาด้วย เขียนความรู้สึกออกมาเป็นท่วงทำนอง อย่างน้อยตอนนี้เขาก็มีแรงบันดาลใจในการเขียนเพลงแล้ว!

แต่มันยังไม่พอน่ะสิ...เขาอยากรู้จักชาร์ลีมากกว่านี้ขึ้นไปอีก

 ชอว์นหยิบคุกกี้เข้าปากชิ้นแล้วชิ้นเล่า รินชาเหยือกเล็กลงในถ้วยเป็นครั้งที่สอง มือที่จับปากกาเคาะขึ้นลงเป็นจังหวะ หลับตาฮัมเพลงเงียบๆอยู่ในคอ จนกระทั่งเสียงกระดิ่งหน้าประตูร้านดังขึ้น 

เขาตัดสินใจวางปากกา ลืมตามองตามหญิงชราสองคนที่กำลังเดินไปนั่งที่โต๊ะอีกฟ้ากของร้าน ไม่นานเกินรอคนที่เขาพยายามมองหาก็เดินออกมาพร้อมรอยยิ้มเปื้อนหน้าสดใส นั่นแถบจะทำให้ชอว์นนั่งไม่ติดเก้าอี้ ดูเหมือนหญิงชราทั้งสองจะสนิทกับบริกรหนุ่มเป็นพิเศษเพราะทั้งสามคุยกันอย่างออกรส หัวเราะบ้างล่ะ ทำท่าทำทางบ้างล่ะ ไม่นานบริกรหนุ่มก็พยักหน้าหยึกหยักแล้วหันหลังเดินกลับเข้าไปในโซนหลังร้านแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจ้าตัวดันหันมาเจอเขาชะเง้อคอมองอยู่บริกรหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้ามาหาเขา

.......

ชาร์ลีเดินไปยังโต๊ะด้านในสุดของร้านที่มีชายหนุ่มนั่งชะเง้อคอมองมาที่เขาอยู่ แต่พอเดินเข้าไปหา เจ้าตัวก็หดคอตัวเองลงก่อนจะหันกลับไปสนใจกระดาษที่อยู่บนโต๊ะแทน ชาร์ลีส่ายหน้าไปมาอย่างนึกขันการกระทำของอีกฝ่าย เขาเดินไปหยุดที่โต๊ะของชายหนุ่ม

"อยากได้อะไรเพิ่มไหมครับ?" คนเป็นลูกค้าค่อยๆเงยหน้าจากกระดาษมามองหน้าเขา ใบหน้าของชายหนุ่มร่างสูงแดงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

"เอ่อ...."

"ครับ?"

"......"

"......"

"ชะ เช็คบิลด้วยครับ" 

.......

หลังจากชายหนุ่มออกไป ก็เหลือแค่เขากับลูกค้าอีกสองคนในร้าน พวกเธอมักจะมานั่งคุยกันที่นี่เป็นประจำ ชาร์ลีเข้าใจความรู้สึกของพวกเธอนะว่า การอยู่บ้านแล้วนั่งถักนิตติ้งเฉยๆนั้นก็เป็นอะไรที่น่าเบื่อและเหงาไม่น้อย ถ้าเป็นเขาก็คงจะทำเหมือนกับหญิงชราสองคนนี้ หาร้านนั่งสักร้าน นัดกันมาพูดคุยสังสรรค์และแลกเปลี่ยนความสนใจของกันและกัน บางครั้งพวกเธอก็จะชวนเขาเข้าร่วมวงสนทนาจนตอนนี้ ชาร์ลี่สนิทกับพวกเธอไปแล้ว

"แหม่ หนุ่มน้อยคนเมื่อกี้หล่อจังเลยเนอะโรส เห็นแล้วนึกถึงหลานชายฉันเลย"

"นั่นสิ ดูมีเสน่ห์มากเลย ฉันเห็นเขานั่งอยู่ในสุดของร้านแหนะ"

บทสนทนาของหญิงชราทั้งสองทะลุเข้าหูของชาร์ลีที่กำลังรินชาใส่ถ้วยให้ทั้งคู่อยู่ต้องชะงักลงเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาทำท่าทีปกติได้จนลูกค้าทั้งสองไม่ทันได้สังเกตุเห็น

"โอ๊ะ ขอบใจมากจ่ะชาร์ลี ขยันขันแข็งจริงๆเลย"หญิงชรานามแมร์รี่เอ่ยชมบริกรหนุ่ม

"ขอบคุณครับ" ชาร์ลียิ้มขอบคุณ

"แล้วนี่เธอมีแฟนหรือยังจ้ะ" โรสถามเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแฝงความคาดหวังไว้ในดวงตา

"เอ่อ..ยังหรอกครับ" เหมือนกับฝันเป็นจริงเมื่อเธอได้รับคำตอบที่คาดหวังเอาไว้ แต่มันก็ต้องดับลงเมื่อชาร์ลีกล่าวต่อประโยค

"แต่ผมยังไม่พร้อมจะมีใครจริงๆครับ" เขาพยายามตอบกลับให้สุภาพที่สุดเท่าที่จะทำได้

"โถ่ เสียดายจริง ไม่อย่างนั้นฉันอยากให้เธอมาเจอกับหลานสาวของฉันหน่อย แต่ไม่เป็นไรจ่ะ ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ"โรสว่าพลางยิ้มอ่อนโยนมาให้ 

ชาร์ลีค้อมตัวรับอีกฝ่ายหนึ่งทีก่อนจะขอตัวออกมาเขาก็อยากจะตอบตกลงข้อเสนอของโรสเรื่องดูตัวหลานสาวของเธอไปหรอก หากไม่เจอหนุ่มโต๊ะในสุดวันนี้เข้าเสียก่อน..