ลิ่วเหยา
By Priest (พีต้า)
ถ้ารัชศกเป็นรักแรกพบ ลิ่วเหยาก็คือรักทั้งที่ไม่เคยพบกันของเรา ตามเรื่องนี้ตั้งแต่ก่อนสำนักพิมพ์ไทยประกาศ LC เพราะชอบแฟนอาร์ต แค่นั้นเลย ๕๕๕๕๕๕๕ ตามอ่านรีวิวคร่าวๆ แล้วก็คิดว่าไม่ถนัดแนวฝึกเทพเซียนเลยแฮะ ไม่เคยอ่านอย่างเป็นจริงเป็นจังประหนึ่งจะเข้าลัทธิเต๋า เพราะจักรวาลแม่โม่เองก็ไม่ได้ฝึกบำเพ็ญเซียนขนาดนี้ แต่ด้วยความหลงรักเคมีพระนายไปแล้ว เลยสัญญากับตัวเองว่าจะหามาอ่านให้ได้!
เสียดายที่กว่าจะมีเวลาอ่าน กระแสก็เริ่มหมด คนอ่านจบกันไปแล้ว เลยต้องหวีดผีบ้าอยู่คนเดียว ซึ่งไม่ได้ ไม่ยอม จะเขียนรีวิวเรียกคนมาหวีดด้วย T - T คิดว่าคงเป็นฟ้าลิขิตให้ชอบเรื่องนี้ตั้งแต่ยังไม่มีเวอร์ชั่นแปลไทย เพราะยิ่งตามยิ่งรักกว่าเดิมซะอีก! มีสามเล่มคืออ่านรวดเดียวติดต่อกันไม่อยากวางเลย แต่รีวิวนี้จะพยายามเป็นกลาง ไม่อวยจนเกินไป เพราะเราคิดว่าลิ่วเหยาไม่ใช่นิยายที่จะถูกจริตทุกคน แถมเคมีแปลกใหม่อยู่ แต่เรื่องนี้ทำให้เราคลั่งรักหนักๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นอีกเลยนับตั้งแต่อ่านรัชศกจบ เธอทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตอน 14 u w u ดังนั้นยังจะขอยืนยันว่าลิ่วเหยาเป็นพีเรียดจีนตัวท็อปอีกเรื่องที่น่าสนใจ ใครชอบแนวเทพเซียนบู๊ปราบปีศาจพระนายน่ารักซื้ออ่านไม่ผิดหวังค่ะ!
เรื่องย่อ
นิยายชายรักชายเซ็ตติ้งจีนโบราณสายฝึกเซียนบำเพ็ญตบะ เฉิงเฉียน (นายเอก) ในวัยเด็กถูกผู้บรรลุมู่ชุนพาเข้าสำนักฝูเหยาเพื่อฝึกวิชายุทธ์ ที่นั่นเฉิงเฉียนได้เจอศิษย์ร่วมสำนักที่มีอยู่ไม่มากคือศิษย์พี่ใหญ่ เหยียนเจิงหมิง (พระเอก) ผู้รักสวยรักงามและความสะอาดจนได้ฉายา 'เจ้าแม่' ประจำสำนักไปครอง ศิษย์พี่สอง หลี่อวิ๋น ผู้ถนัดการคิดกลแผลงๆ ไปวันๆ และศิษย์น้องสี่ หานยวน ยาจกผู้มีความสุขกับการเที่ยวเล่นมากกว่าฝึกเซียน เพิ่งเข้าสำนักก็เกิดความวุ่นวายมากมายที่นำไปสู่การผจญภัยและความลับเกี่ยวกับสำนักไม่ธรรมดาแห่งนี้ที่ค่อยๆ เปิดเผยออกมา
ถ้าพูดถึงตัวเรื่องจริงๆ แล้ว ก็จะเน้นไปที่การฝึกเซียน พยายามฟื้นฟูสำนัก กำจัดปีศาจ ตามหาความลับ เรื่องราวจะพุ่งเข้ามาหาตัวเอกแบบไม่หยุดหย่อนจนสงสัยว่าจะซวยไปกว่านี้ได้อีกไหมนะ และตลอด 3 เล่มก็คือใช่! ซวยได้อีก!
ตัวละคร
ส่วนตัวคิดว่าเสน่ห์ของลิ่วเหยาคือคาแรกเตอร์จริงๆ เพราะศิษย์แต่ละคน รวมอาจารย์ของสำนักฝูเหยา มีนิสัยที่เป็นเอกลักษณ์ ความสนิทสนมแน่นแฟ้น (และตบตีกันรายวัน) ของสมาชิกในสำนักคืออะไรที่ตลกโบ๊ะบ๊ะและอบอุ่นอย่างที่สุด การได้เห็นตัวละครค่อยๆ ผูกพันกัน ผ่านอะไรไปด้วยกัน ช่วยเหลือกัน มันเติมเต็มใจเราเหมือนฝนตกบนหญ้าที่เหี่ยวแห้ง i__i มีนิยายไม่กี่เรื่องที่เราจะอินกับ bond หรือมิตรภาพของสำนัก แต่เรื่องนี้คือยกขึ้นหิ้งอันดับหนึ่งความครอบครัวอบอุ่น ต่อไปจะพูดถึงคาร์อย่างละเอียด เตือน! มีการอวยลูกสูง ๕๕๕๕๕๕ค
อยากจะอุ้มเฉิงเฉียนขึ้นมาอวดทุกคนบนโลกมากว่านี่ลูกเรา แต่น่าจะโดนเสี่ยวเฉียนฟาดกระบี่ใส่ก่อน ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ นายเอกเรื่องนี้ดุดันมาก! ดุ! มาก! มาก! นิ่ง ดื้อ เย็นชา อำมหิต ๕๕๕๕๕๕๕ ในตอนนึงพูดอยู่ไม่กี่ประโยค และทุกประโยคที่พูดออกมาคือจิกกัดเจ็บแสบ เป็นตัวละครทื่อๆ เหมือนท่อนไม้ ซับซ้อน ปากร้าย แต่มีความอ้อนน้วยเหมือนแมวดำ T _____ T คือเราจะได้เห็นน้องตั้งแต่เล็กจนโต เกิดความผูกพันกับน้อง แต่ไม่ต้องถนอมเพราะน้องจะชวนคนอื่นตีมากกว่าโดนรังแก (...) แต่คนเขียนเก่งมากที่สร้างคาร์ที่สีเทาๆ ออกมาได้กลมกล่อม เราอาจจะเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วยกับการตัดสินใจของตัวละครก็ได้ ส่วนมากเราจะเจอนายเอกที่จิตใจงามเทิดทูนคุณธรรม แต่การได้รู้จักน้องเฉียนที่ฆ่าได้ฆ่าก็เป็นสีสันดี ทำให้เรื่องราวสนุกมากขึ้น ยิ่งเสี่ยวเฉียนเก่งและแข็งแกร่งก็ยิ่งเอ็นดู อ่านแล้วรู้สึกใจสู้ตาม แต่จังหวะน่ารักมาแค่วิเดียวก็ทำเอาใจเรา (และศิษย์พี่ใหญ่) เหลวยวบยาบเลย หนูรูก orz
ส่วนพระเอก ขอเรียกว่าจุดขายของเรื่องนี้ได้ไหมคะ เจ้าแม่เหยียน (?) คือนิยามของคำว่า ผัว-ออก-สาว ! เพิ่งได้เข้าใจคำนี้อย่างถ่องแท้ตอนอ่านเรื่องนี้แหละ u w u ช่วงแรกๆ แอบหมั่นไส้ความมั่นและความเยอะของศิษย์พี่ใหญ่นิดหน่อย แต่อ่านไปเรื่อยๆ ตกหลุมรักอย่างไม่รู้ตัวเลย ศิษย์พี่ใหญ่แม้จะน่าหมั่นไส้มากๆๆๆๆๆ ย้ำว่ามากๆๆๆ แต่บทจะเท่ก็เท่ไม่เกรงใจใครเลย ความน่ารักคือศิษย์พี่ใหญ่เป็นคนใจกว้างขวางไม่คิดเล็กคิดน้อยและเป็นบ้านให้เสี่ยวเฉียนกลับมาหาได้เสมอ u ___ u อ่านแล้วก็แบบ เออ คนๆ นี้แหละที่ดูแลลูกเราได้ /ยกน้องเฉียนให้ ที่สำคัญ ชอบความน้องเฉียนถึงจะบ่นๆ แต่ก็เอ็นดูความผัวออกสาวพี่ใหญ่ แซวเค้าแต่ก็ชอบเค้าแหละ โอ๊ยด่หกหวกห อ่านแล้วแบบลาก่อนบทบาทเมะต้อง masculine เคะต้อง feminine เรื่องนี้มันทำลายกรอบตรงนี้ไปบ้าง
ในส่วนของความสัมพันธ์พระนาย เรื่องนี้ขอติดแท็ก slow burn ให้เลย พัฒนาแบบช้ามากกกกกก ค่อยเป็นค่อยไปมากๆ ซึ่งถูกจริตเรามากไม่ไหว y - y จริงๆ เล่ม 1 ก็เป็นเด็ก (แถมไม่ชอบหน้ากัน) ไปแล้ว 80% ของเล่ม ดังนั้นคสพเพิ่งจะมาเริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่างเล่ม 2 แต่การที่โมเม้นมีน้อยนิดและค่อยๆ โผล่มานี่แหละที่ทำให้แต่ละฉากหวานอร่อย เอาแค่ให้เป็นโมเม้นก็ยากแล้วเพราะเสี่ยวเฉียนกับศิษย์พี่ใหญ่ตีกันไม่หยุด ๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ความสัมพันธ์แบบคู่กัดแต่พี่ใหญ่กัดอยู่ฝ่ายเดียว เสี่ยวเฉียนกินจุดใส่ (...) คอมเมดี้มากๆ เคมีที่ดูไม่น่าเชื่อว่าจะเกิดขึ้นได้คือเสน่ห์ของลิ่วเหยาที่ทำเอาร้องไห้น้ำตาแตกไปหลายรอบเพราะว่าความรักความผูกพันระหว่างสองคนนี้มันลึกซึ้งและมากมายไม่แพ้เรื่องไหนๆ เป็นอีกรูปแบบของ 'รักแท้' ที่ไม่เน้นคลั่งรักแต่เน้นปกป้องกันและกัน ช่วงงอนกันก็น่ารัก ช่วงหวานก็ดีใจเจ่บ ช่วงที่มีอุปสรรคก็ปวดร้าว ครบรสจริงๆ อ้อ แต่อาจจะขาดรสชาติฉากเรทไปรสนึง เนื่องจากฉาก 18+ มีมากสุดก็สไตล์ตัดเข้าโคมไฟค่ะ ๕๕๕๕๕๕๕
ข้อเสียคงจะเป็นฝั่งตัวร้ายที่ดูจะไม่ค่อยมีน้ำหนัก ประเด็น ปม หรือแนวคิดของเรื่องไม่ได้แปลกใหม่ ตัวร้ายก็ไม่ได้น่าสนใจอะไรมาก อ่านแล้วเอาใจช่วยแต่ฝั่งศิษย์สำนัก แต่เข้าใจว่าด้วยพล็อตและความยาวที่ไม่ได้มากทำให้ไม่ได้ปั้นตัวละคร (นอกเหนือไปจากตัวเอก) ให้กลมและมีมิติเท่าไหร่ แต่เน้นไปที่ฝักใฝ่อธรรมทำให้เกิดตัวตนด้านมืดมากกว่า
สรุปแล้ว ตัวละครในสำนักฝูเหยาคือสีสันของเรื่องนี้ พระนายเคมีน่ารักมาก เข้ากันแปลกๆ แต่อ่านแล้วเขินบิดแน่นอน โมเม้นเหมือนจะน้อยแต่อิ่มอร่อยมาก ถ้าถามว่าดราม่าไหม ดราม่าอยู่เหมือนกัน มีอุปสรรคใหญ่ๆ ที่ทำให้เสียน้ำตาได้อยู่บ้าง แต่ว่านั่นทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองยิ่งเข้มข้นลุ้นสนุกมากขึ้น เต็มสิบไม่หัก!
เนื้อเรื่อง
เรื่องนี้ต้องบอกว่าสนุกที่การดำเนินเรื่อง เพราะพล็อตโดยรวมยังไม่แน่ใจเหมือนกันว่าสามารถสรุปออกมาได้รึเปล่า มันยุ่งเหยิงอีรุงตุงนังประมาณนึง เป็นเรื่องที่เอื่อยช่วงแรก เอื่อยมากๆ เอื่อยแบบเกือบจบเล่ม 1แต่ว่าพอผ่านไปได้แล้วสนุกมากนะคะ! เข้มข้นแบบชดเชยช่วงแรกๆ ได้หมด แล้วเหตุการณ์ไหลมาแบบไม่ให้พักหายใจ เดินเรื่องเร็วมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก จนบางครั้งสมองช็อต ประมวลผลไม่ทัน ฉากจะหนักไปทางบู๊ ต่อสู้กับอธรรมภูตผี ในส่วนของเนื้อหา พีต้าสอดแทรกไอเดียของลัทธิเต๋าและการฝึกเซียนมาเยอะมากจนบอกได้เลยว่าอ่านยาก สับสน จินตนาการภาพตามค่อนข้างลำบาก แต่ตัดจุดนี้ออกไปแล้วก็ถือว่ายังสนุกอยู่ดี แทบวางไม่ลง ตื่นเต้นทั้งเส้นเรื่องหลักที่ต้องปราบปีศาจช่วยสำนักและเส้นเรื่องรองซึ่งคือความรักของพระนายที่ต้องเอาใจช่วยหนักยิ่งกว่าเรื่องหลักซะอีก
ส่วนที่ชอบที่สุดของเนื้อเรื่องคือความดราม่า เรื่องนี้เค้นอารมณ์เก่งมากกกกกก ไม่ได้ร้องไห้กับนิยายมานานพอสมควรแล้วเรื่องนี้คือน้ำตาไหลเป็นสาย ฉากที่เจ็บปวดก็ปวดร้าวเหลือเกิน ภาษาของพีต้าแบบเปรียบเปรยดี จังหวะดี อ่านแล้วเจ็บที่ใจ ร้องไห้หลายจุดมาก แต่ก็ไม่ได้ดราม่าเกินไปจนอ่านแล้วเหนื่อยหรือหดหู่ คือกลมกล่อมกำลังดี ทำให้ช่วงที่สดใสของเรื่องมีความหมาย และยังทำให้ผูกพันกับตัวละครกว่าเดิมอีก
น่าเสียดายที่พล็อตเรื่องสนุก แต่ข้อเสียใหญ่ๆ คือภาษาแปลอ่านยากมาก ประโยคเรียงซับซ้อนแถมศัพท์ที่ใช้ก็แบบ...เราเชื่อว่ามันมีวิธีแปลให้อ่านง่ายและเก็บความสวยงามของภาษาพีต้าไว้ได้มากกว่านี้อะ u___u พอเป็นภาษาแปลที่ยากบวกกับศัพท์เฉพาะ ไม่ว่าจะเป็นจิตกระบี่ จิตปฐม ปีศาจในใจและใดๆ ที่เป็นคอนเซ็ปต์ไม่คุ้นเคย เข้าใจยาก ก็เลยกลายเป็นอุปสรรคที่ทำให้บางทีต้องอ่านวนสองสามรอบเพื่อทำความเข้าใจเนื้อเรื่องก่อน เล่ม 1 คือวัดใจ เข้าใจคนเท เพราะเล่ม 1 คือที่สุดของการต้องปรับจูนสมอง ๕๕๕๕๕๕ แต่ถ้าชินกับภาษาแล้ว จับเรื่องได้แล้ว เล่ม 2-3 คือสนุกจนใจจดจ่อ อ่านแทบไม่พักเลย ดังนั้นใครที่ซื้อมาไว้ถอยไม่ได้แล้ว เราก็อยากจะจับมือแน่นๆ แล้วบอกว่าอดทนไว้อีกนิด เล่ม 2 นี่พอโตกันแล้วสนุกตาแตกเลย
ความคิดเห็นส่วนตัว
ลิ่วเหยาอาจไม่ใช่นิยายที่สมบูรณ์แบบ เสียดายภาษาแปลมากๆ และไม่มีความรู้เรื่องบำเพ็ญเซียนมากพอจะอ่านแตก (คงดีถ้ามีเชิงอรรถอธิบาย) แต่กลับเป็นเรื่องที่อิมแพ็คใจเรามากที่สุด since รัชศกเลย ตอนแรกก็รู้สึกว่าเล่มแรกเอื่อยจังเลย จะไหวไหมนะ แต่ปรากฏว่าอ่านจบแล้วอยากอ่านซ้ำ คิดถึงศิษย์พี่ใหญ่กับเฉิงเฉียนแล้ว i___i ทั้งร้องไห้ หัวเราะ เรียนรู้และซึ้งกินใจไปกับเรื่องนี้ อ่านแล้วอบอุ่น ซึ้งในมิตรภาพและความเป็นครอบครัวของสำนักฝูเหยา ถึงจะจบแล้วก็ยังทิ้งให้เราจินตนาการภาพศิษย์อาจารย์อยู่พร้อมหน้าในวันชิลๆ และไม่ต้องต่อสู้อะไร แค่ใช้เวลาด้วยกัน เสียดายมากๆ ที่ไม่ค่อยมีตอนพิเศษ โหยหาโมเม้นแนวนี้จริงๆ จนจะแต่งเองแล้ว T__T สรุปว่าเป็นเรื่องที่อ่านแล้วผูกพัน มีคุณค่าต่อใจเหลือเกิน ทำให้ต้องลุกมาเขียนรีวิวทั้งที่พักไปนานมากแล้ว ดังนั้นใครที่กำลังหานิยายแนวเทพเซียนพระเอกผัวออกสาวนายเอกแมวดำขู่ฟ่อ เส้นเรื่องเข้มข้นทั้งดราม่าและฟลัฟ เรื่องนี้ก็เป็นอีกตัวเลือกที่ดี แสนประทับใจ ดีใจที่ได้มารู้จักเรื่องนี้
ilysm.
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in