"ท่านคิดว่ายังไงแดเนียล..." เสียงหวานเอ่ยถามเชิงกระเซ้าเย้าแหย่ มือน้อยขยับจัดมงกุฎทองคำบนศีรษะให้เข้าที่ ก่อนจะหันมาวางท่าสูงสง่าราวกับราชาเจ้าของบัลลังก์ "เหมาะกับเราบ้างไหม?"


คนถาม— ถามแล้วก็โปรยยิ้มหวานพราวระยับจนคนมองถึงกับตาพร่าไป แทบไม่น่าเชื่อว่าความอวดดีที่มีมากล้นของอีกฝ่ายจะทำให้ 'เจ้าชาย' อย่างเขากลายเป็นไอ้งั่งที่ยืนจ้องร่างบางได้แบบแทบไม่กระพริบตา


...กีฮยอนของเขาสวยงามเหลือเกิน...

ใบหน้าหวานที่แต้มรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แสนกล กับดวงตาเรียวรีที่เต็มไปด้วยเสน่ห์ดึงดูดให้มองตาม ไหนจะจมูกเชิดรั้น และสีหน้าที่ดูมั่นใจจนเกินพอดีนั่น ช่างดูเจิดจ้าเสียจนแดเนียลอยากจะยอมรับออกมาตรงๆ 





ว่ามงกุฎของเขาที่เจ้าตัวแสบเอาไปสวมไว้ ,

ช่างเหมาะสมกับอีกฝ่ายแบบที่แดเนียลมั่นใจว่าจะไม่มีใครใส่มันได้สวยเท่ากับกีฮยอน




ชายหนุ่มผู้สืบสายเลือดสีน้ำเงินสาวเท้าเข้าหาบุตรชายเสนาบดีคลังด้วยจังหวะฝีเท้าที่มั่นคง 

ช้า... ทว่าสายตามิละไปจากคนตรงหน้าแม้เพียงเสี้ยววินาที



ในขณะที่เจ้าเด็กน้อยแสนอวดดีเผลอขยับเท้าถอยหลังหนีพญาราชสีห์จนสะดุดขาตัวเอง



"อ๊ะ!"


"จะถอยหนีฉันทำไม" มือใหญ่เอื้อมมาโอบเอวคอดเอาไว้ ก่อนจะประคองตัวอีกฝ่ายให้ยืนได้อย่างมั่นคง สุดท้าย.. ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนจึงลดแคบลงจนกลายเป็นเพียงระยะลมหายใจ


"จำไว้..." เสียงทุ้มของราชนิกูลหนุ่มเอ่ยขึ้นอย่างไร้ที่มาที่ไป เรียกสายตาขี้สงสัยจากคนตัวน้อยได้แทบจะในทันที 


"จำอะไร" กีฮยอนย้อนถามเสียงใส พลางใช้ลูกแก้วสีน้ำตาลทองคู่สวยช้อนมองคนรักด้วยอากัปกิริยาน่าเอ็นดู , ราวกับเจ้าตัวแสบจะรู้... ว่าต้องทำอย่างไรถึงจะยึดสิทธิ์ครองพื้นที่ในหัวใจของแดเนียลไว้ได้ โดยไม่ต้องออกแรงวิ่งไล่ตาม


"จำเอาไว้กี—" ประโยคถูกเว้นช่วงในตอนที่มือร้อนเอื้อมมาจัดมงกุฎทองคำบนศีรษะของกีฮยอนให้เข้าที่ด้วยความระมัดระวัง ปลายนิ้วของแดเนียลสั่น เช่นเดียวกับที่เจ้าตัวลอบกลืนน้ำลาย 



เมื่อประโยคที่เขาจะพูดต่อจากนี้ไป... 

มันอัดแน่นด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นรุนแรงจนต้องแสดงผ่านทางน้ำเสียงออกมา





"นอกจากฉัน อย่าให้ใครเห็นเธอสวมมันแบบนี้อีก"





อย่าให้ใครเห็น... ความอวดดีที่เหมาะกับเจ้าจนทำให้เจ้าชายอย่างเราอยากสยบลงให้

อย่าให้ใครเห็น... ความงดงามของดวงตา ใบหน้า หรือริมฝีปากที่ชอบขยับยิ้มร้าย

และอย่าให้ใคร... เห็นกีฮยอนแบบเดียวที่เขาได้เห็นในขณะนี้เลย





"เธอเป็นของฉันกี"



"แดเนียล..อยู่ๆเป็นอะไรของท่านเนี่ย" เรียกเขาเสียงหวานเจือความขบขันยามที่เห็นราชนิกูลหนุ่มคิ้วขมวดชนกันจนยู่ยี่, กีฮยอนก็เป็นแบบนี้ ยียวนจนน่าจับมาจูบ จับมาตีให้ก้นลาย



"คำตอบล่ะ" พอเห็นแดเนียลทำท่าเหมือนจะไม่พอใจ เจ้าตัวแสบก็เลิกเฉไฉ มือน้อยเอื้อมคว้าคอของเจ้าชายหนุ่มที่ควบตำแหน่งคนรักของตนให้ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะใช้ริมฝีปากนุ่มจุมพิตลงไปที่ข้างแก้มของผู้ชาย— ที่เขารักแสนรักจนไม่เหลือแม้เศษเสี้ยวหัวใจจะแบ่งให้กับผู้ใดได้อีกเลย




"Sure, Dannie..."







.






.







.






"—I'm entirely yours."





_____________________________________________________________________________________________________(fin.)