30 June 2019

ถึง เธอ ที่รักของฉัน

ไม่นานมานี้ฉันได้อ่านหนังสือนวนิยายเรื่องหนึ่ง เนื้อเรื่องเป็นเรื่องเกี่ยวกับวันสิ้นโลก อุกกาบาตลูกยักษ์กำลังพุ่งตรงเข้ามาชนโลกของเรา โลกที่เป็นบ้านของพวกเรามาหลายพันล้านปี(หรือหมื่นล้านปี แสนล้านปี ฉันเองก็ใม่แน่ใจ)หนังสือค่อนข้างสนุกเลยล่ะ ถึงแม้ว่าเมื่ออ่านถึงตรงกลางของเรื่องหลายเหตุการณ์มันค่อนข้างที่จะแปลกประหลาดและทำให้ฉันขมวดคิ้วอยู่หลายครั้ง แต่ฉันก็อดทนอ่านจนจบ เพราะอยากรู้ว่าตอนจบจะเป็นอย่างไร (ฉันแอบหวังล่ะว่าตอนสุดท้ายจะไม่มีการหักมุมว่าอุกกาบาตระเบิดที่นอกโลกแล้วโลกกลับมาสงบสุขดังเดิม ไม่อย่างนั้นมันก็ไม่สนุกสิ) และอีกเหตุผลหนึ่งก็คือนิยายเรื่องนี้ ทำให้เธอกลับมาโลดแล่นอยู่ในหัวใจของฉันอีกครั้ง

ฮั่นแน่! อยากรู้ล่ะสิว่าเธอมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับหนังสือเล่มนี้เอาล่ะ เรามาเริ่มกันเลย

จำได้ไหม มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันต้องกลับไปดูแลคุณตาของฉันที่ของแก่น ฉันพกหนังสือเล่มนี้ไปด้วย และได้อ่านไปเพียงแค่สองหน้าแรกเท่านั้นก่อนที่ทุกอย่างจะเริ่มต้นขึ้น

ในคืนนั้น ฉันฝันว่าโลกกำลังจะแตก ฉันจำรายละเอียดไม่ได้ว่าจะแตกยังไง รู้เพียงแค่ว่าในช่วงเวลาสี่นาทีสุดท้ายของทุกสรรพสิ่งบนโลกก่อนที่เข็มยาวจะเดินถึงเลข 12 ได้เกิดปรากฏการณ์ SolarFlare ขึ้น หรือที่เรียกว่าการระเบิดใหญ่ในชั้นบรรยากาศของดวงอาทิตย์ แสงมันสว่างจ้าไปทั่วท้องฟ้าเลยล่ะ ฉันจำได้ว่า ฉันยืนจับมือเป็นรอบวงกลมกับแม่และกับใครไม่รู้อีก ตอนที่ Solar Flare หยุด เวลาก็เหมือนกับหยุดเดินไปชั่วขณะเข็มนาฬิกาที่เดินอีกสี่ครั้งก็จะถึงเลข 12 กลับหยุดนิ่ง ในช่วงเวลาตอนนั้น ฉันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาด้วยใจที่ร้อนรน

ฉันพยายามที่จะส่งข้อความบอกรักเธอเป็นครั้งสุดท้าย

ตอนที่เกิด Solar Flare มันไม่ได้ทำให้แค่เวลาหยุดเดิน

แต่ยังทำให้สัญญาณอินเทอร์เน็ตหยุดทำงานไปด้วย

ฉันพยายามพิมพ์ข้อความด้วยความร้อนใจ ฉันกลัวมากว่าจะไม่ได้ส่งข้อความถึงเธอ กลัวว่าจะไม่ได้พูดความในใจสุดท้ายซึ่งฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันอยากบอกอะไร จำได้ว่ามือถือที่กำลังใช้อยู่เป็นเหมือนโทรศัพท์รุ่นเก่าเลยคล้ายๆ Nokia 3310 น่ะ เธอคงรู้จักอยู่ใช่ไหม แต่แปลกที่มีสัญลักษณ์สัญญาณ WIFI ขึ้นอยู่ด้วย เพียงแค่ว่าตอนนั้นมันไม่ทำงาน

ในกล่องข้อความนั้นฉันพิมพ์ไว้สองบรรทัด

และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าตัวเองพิมพ์อะไรลงไป และไม่รู้ว่าข้อความนั้นได้ถูกส่งไปถึงเธอรึเปล่า

ฉันจำความรู้สึกในช่วงสุดท้ายก่อนที่ทุกอย่างจะถูกตัดไปได้ว่า ในเวลาแบบนี้ ทุกคนคงจะอยากอยู่กับครอบครัวของตัวเอง อยู่กับคนที่ตัวเองรักและไม่ว่าฉันจะคิดถึงเธอมากแค่ไหน ฉันก็ดีใจที่รู้ว่าในตอนนั้นเธอคงจะอยู่กับครอบครัวของเธอ อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาเหมือนที่ฉันได้อยู่กับครอบครัวของฉัน

เป็นไงล่ะความฝันของฉัน แปลกพิลึกดีสินะ 555เธอคงจะคิดว่าฉันบ้าแค่นิยายเรื่องเดียว เก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะ

แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันได้รู้จากความฝันนี้

คือการได้รู้ว่าฉันไม่เคยลืมเธอได้เลยตลอดเวลาที่ผ่านมาสองเดือน เธอยังคงอยู่ในหัวใจของฉันมาตลอด เพียงแค่ฉันคิดว่าตัวเองเริ่มก้าวออกมาได้แล้วแต่จริงๆแล้ว เหมือนฉันแค่เก็บเธอไว้ในส่วนลึกของหัวใจ วันใดที่ถูกกระตุ้นเธอก็จะกลับออกมาอยู่ตลอด

การที่ฉันพยายามสงข้อความหาเธอด้วยสัญญาณ์อินเทอร์เน็ตอันน่าสิ้นหวังนั้น ทำให้ฉันรู้ว่าฉันคิดถึงเธอมากแค่ไหน แม้กระทั่งก่อนที่ตัวเองกำลังจะตาย เธอเป็นคนสุดท้ายที่ฉันอยากจะสื่อสารให้รับรู้ความในใจของตัวเองเธอ เป็นคนเดียวที่ฉันคิดถึงมากที่สุด ไม่ว่าจะในฝัน หรือในโลกความเป็นจริง

ฉันเขียนจดหมายนี้ขึ้นมาไม่ได้คิดที่จะส่งไปให้เธออ่านหรอกนะ ถึงแม้ว่าความจริงแล้ว ฉันอยากให้เธอรับรู้ความฝันนี้มากเหลือเกินอยากให้รู้ว่าฉันคิดถึงเธอแค่ไหน…

แต่ไม่เป็นไรเพราะต่อให้เธอรู้ มันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ?

เธอคงไม่กลับมาหรอก จริงไหม

สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือการเฝ้ามองและอวยพรให้เธอมีความสุข ฝากความคิดถึงของฉันไปให้เธอจากตรงนี้

เธอคงไม่คิดจะกลับมาและฉันก็ไม่กล้าคิดที่จะกลับไป

ฉันคิดถึงเธอทุกวัน ทุกเวลา ทุกนาที แต่ฉันก็บอกตัวเองนะว่า สักวัน ฉันคงเจอคนที่ฉันรักได้มากกว่าเธอ คนที่ฉันรักเขาและเขาก็รักฉันเช่นกัน

ฉันไม่คิดจะกล่าวโทษเธออะไรทั้งนั้นหรอกนะ เพราะเธอไม่ได้ทำผิดอะไร ฉันเองต่างหาก ที่หลงเข้าไปรักเธอเอง

ก็…คิดถึงเธอนะ หวังว่าจะมีความสุขดี

โชคดีล่ะ หวังว่าฉันจะลืมเธอได้จริงๆสักวัน

                                                                                                                        รักเหมือนเดิม